7 gratis overnachtingen, tweedehands gelletjes en een fiets

 Als je denkt dat er in een week veel kan gebeuren, kijk dan eens wat er in twee weken kan gebeuren! Maar liefst 7 gratis overnachtingen, flink wat kilometers op de fiets, tweedehands gelletjes, en ik heb ook mijn fiets binnen waarop het allemaal zal gaan gebeuren. Waarschijnlijk…

 

Eerst de overnachtingen maar eens, want daar ben ik flink mee bezig geweest. En met resultaat! Want op dag 7 mag ik in Cognac overnachten bij La Suite en Terrasse. Een superleuke plek, en ik heb zelfs al even met de eigenaresse gesproken nadat ze vroeg of mijn sponsortocht allemaal wel echt was. Heel leuk om even met iemand te kletsen, al moest ik wel wennen om in het Frans te praten. Dat zal nog wat oefening vergen.

Tijdens het Sinterklaasfeest kreeg ik een prachtig antwoord van een hotel in Madridejos, in Spanje. Ze konden mij niet ontvangen want het hotel was vol, maar ik mocht bij de eigenaars thuis slapen! Ik natuurlijk meteen een bericht terug geschreven dat ik dat heel bijzonder vond en graag van de uitnodiging gebruik zou maken. Tot de volgende dag, toen ik een positief antwoord kreeg van Mirador del Quijote, ook in Madridejos. Met een uitgebreide uitleg dat ze de tocht graag wilden steunen vanwege persoonlijke en emotionele redenen.
Uiteindelijk heb ik na wat wikken en wegen besloten om bij Mirador del Quijote te gaan overnachten. Uiteraard heb ik dit netjes laten weten aan de eigenaars van het eerste hotel. En ook met de reden erbij. Het is namelijk zo dat ik waarschijnlijk niet de meest sociale persoon op aarde ben tijdens mij fietstocht. Ik fiets de hele dag, probeer zoveel mogelijk koolhydraten en vocht binnen te krijgen, schrijf in de avond mijn blog en ga dan het liefst zo snel mogelijk slapen want de volgende dag is het weer hetzelfde (dit klinkt niet zo heel leuk, maar het zou er best eens bij in de buurt kunnen komen) Als ik bij mensen in huis mag verblijven zou ik me ook graag sociaal opstellen, zoals ik dat vroeger erg veel heb gedaan tijdens mijn reizen over de wereld. Maar ik verwacht niet dat ik dat zal kunnen, dus vandaar dat een hotelkamer mij een betere optie lijkt.
Een lang verhaal, maar ik vind het van beide hotels geweldig dat ze mij zo willen steunen, en kijk ernaar uit om er te mogen overnachten!

Op dag 16 mag ik vervolgens gratis overnachten op een prachtige plek aan een meer. Ik zal slapen bij Albergue La Playa del Lago in de buurt van Brazatortas. Een leuke plek met kleine kleurige huisjes. De accommodatie wordt gerund door MadronActiva en op deze manier willen ze de sponsortocht graag steunen. Naast de huisjes organiseren ze ook veel activiteiten, met name voor kinderen, op en rond het prachtige meer. Neem er zeker eens een kijkje als je die kant op gaat!

Mijn 24 gelletjes zijn ook binnengekomen vorige week. Deze heb ik tweedehands gekocht van iemand die een sportblessure heeft opgelopen. Op deze manier kan ik de dure sportvoeding goedkoop krijgen (deze gelletjes kosten anders €4,- per stuk) maar ik moest er wel eentje testen natuurlijk, want ik was benieuwd of ze goed zouden werken.
Op woensdagavond gingen we weer trainen met het fietsgroepje, maar helaas waren er vier zieken dus waren we maar met z’n tweeën. Er stond flink wat wind, maar we hadden eerst lekker wind in de rug. Na de Westkappelse Zeedijk (wie in Zeeland fietst zal dit iconisch stukje fietspad zeker kennen) pakte ik mijn gelletje en hapte het naar binnen. Ik bood de andere helft aan mijn fietsmaatje aan, maar die bedankte vriendelijk. Dat kon ik wel begrijpen, want zo smakelijk is die smurrie niet. Maar je gaat er wel hard van fietsen! En dat bleek zo’n 10 minuten later. Door het bos konden we nog samen op fietsen, maar tijdens het laatste stuk tegen de wind in moest ik nog even gas terug nemen want ik ging als een malle. Samen uit samen thuis, en het gelletje is goedgekeurd.

 

Als laatste heb ik zaterdag mijn trekkingfiets opgehaald bij mijn zusje en zwager. Hij heeft hem een week of tien geleden gekocht voor mij omdat ik toen niet in de mogelijkheid was. We zien elkaar niet iedere week, maar zaterdag was het zover. De fiets ziet er supergoed uit en is erg mooi onderhouden. Alles loopt lekker soepel, alleen moet ik nog even wennen aan de 26 inch wielen. Dit wist ik wel toen ik de fiets kocht, maar ik had niet verwacht dat het zulke kleine banden zouden zijn. Ik zal binnenkort een rondje op de fiets gaan maken en dan kijken hoe het gaat. Mocht ik er geen vertrouwen in hebben dat ik op deze fiets mijn tocht zal gaan maken dan verkoop ik hem weer. Maar ik hoop natuurlijk dat het allemaal super gaat en dat dit mijn fiets is waarmee ik in 20 dagen 2400 kilometer ga maken!

Drie gratis overnachtingen, twee donaties en één cycloon

Wat een goeie week was dit! De vorige keer wilde het allemaal even niet zo lukken, dacht ik. Soms heb ik dat wel eens. Terwijl er genoeg speelt onder de radar, alleen zag ik het even niet.

Totdat ik op dinsdagavond dat berichtje van een hotel kreeg dat ik daar gratis mocht overnachten! En daarna ging het snel. Diezelfde avond volgden er nog twee prachtige donaties voor Stichting MS Research. Fantastisch!

Ook de training van woensdagavond was weer een feest. Het zou hard gaan waaien, maar wel droog blijven. Dat eerste klopte, dat tweede niet helemaal. Onderweg, na zo’n 15 kilometer tegen de wind in, barstte de hemel open. Het regende en waaide zo hard dat het leek alsof we tegen een cycloon aan het fietsen waren!

Gelukkig waren we op de mountainbike waardoor het allemaal niet zo gevaarlijk was, maar spectaculair was het wel! Op de terugweg hadden we weer wind in de rug. Onderweg naar huis moest ik een tunneltje door waar al het water zich had verzameld. Ik was wat overmoedig en dacht ik dat ik toch al nat was van de regenbui hiervoor. Met grote snelheid reed ik door 20cm water heen, en toen was ik pas echt nat! Mijn achterwiel gooide het water omhoog waardoor een koude plens via mijn helm en rug, door mijn fietsbroek heen in mijn schoenen belandde. Eenmaal thuis kon ik de warme douche zeer waarderen. 45km erbij en een heerlijke rit achter de rug.

En dan is er nog meer goed nieuws! Want ik heb niet stil gezeten, en heb veel hotels aangeschreven met de vraag of ze mij een gratis overnachting aan willen bieden zodat ik geen tent en slaapzak mee hoef te nemen onderweg. De afgelopen week heb ik maar liefst 3 (!) overnachtingen gekregen, echt geweldig!

Op dag 6 van de sponsortocht mag ik bij Le 104Bis in Poitiers overnachten. Het ziet er prachtig uit en ik kan niet wachten om er te verblijven en misschien nog even de stad te bezoeken.

En op dag 12 van de sponsortocht mag ik bij Hostal Viena in Soria verblijven, een heerlijke plek zo te zien! Ook Soria moet schitterend zijn dus wie weet kan ik daar na een lange dag fietsen ook de stad nog even bekijken.

De derde overnachting wilde niet per se genoemd worden, maar ook deze prachtplek wil ik hartelijk danken voor hun bereidwilligheid. Op deze manier wordt de sponsortocht een stuk makkelijker voor mij om te volbrengen!

Als laatste zal ik, op veler verzoek, de sponsorpagina nog een keer delen. Op deze pagina kan er gedoneerd worden. Het geld staat direct op de rekening van Stichting MS Research (Ze hebben een ANBI-status, maak er gebruik van!)

Doneren? Klik hier!

Slechte weersomstandigheden, weinig voortgang en een gratis overnachting!

De afgelopen weken hield ik jullie op de hoogte van de vorderingen omtrent mijn sponsortocht naar zuid Spanje in mei. Dat wilde ik vanavond weer doen maar eigenlijk wist ik niet zoveel te melden. De trainingsavond op woensdag ging niet door vanwege storm en gladheid. Er waren geen donaties binnen gekomen deze week. Het ingelaste inhaal rondje op zondag heb ik halverwege afgebroken vanwege de vele wind, en na meerdere accommodaties aangeschreven te hebben stond het aantal gratis overnachtingen net als vorige week nog steeds op vijf.

Stond inderdaad, want een uur geleden kreeg ik prachtig nieuws! Demeures De Campagne Domaine de Maffliers heeft namelijk aangeboden dat ik bij hen mag verblijven op dag 3 van mijn fietstocht! Het ziet er werkelijk uit als een prachtige locatie waar ik zeker de nodige rust zal kunnen pakken na een fietsrit van zo’n 125km. die dag. Ik kijk er enorm naar uit om daar te verblijven en wil ze dan ook hartelijk danken dat ze dit mogelijk maken. Neem vooral eens een kijkje, maar pas op want voor je het weet wordt je gezond jaloers op deze prachtige plek vlak boven Parijs.

De afgelopen week viel de voortgang me dus een beetje tegen. Maar dan is een bericht van zo’n mooie accommodatie natuurlijk een enorme opsteker. Het motiveert me direct om morgenavond weer flink te gaan trainen, de voorspelde tegenwind maakt me niet meer uit! Hopelijk kan ik jullie volgende week weer meer mooi nieuws melden. Tot dan! 

 

 

Een overnachting, donatie en veel kilometers.

De voorbereidingen zijn in volle gang. Er worden veel emails verstuurd, connectieverzoeken verzonden en natuurlijk wordt er ook flink gefietst. 180 kilometer deze week. En rr kwam ook weer een mooie donatie binnen voor Stichting MS Research. Het gaat lekker!

Afgelopen zaterdag heb ik een heerlijke rit gefietst met mijn schoonvader. De route ging vanaf Roosendaal via Wuustwezel naar de abdij van Westmalle (het biertje sloegen we over, we waren nog maar halverwege) en toen weer terug via het Grenspark Kalmthoutse Heide. Wat is het daar toch schitterend!

Het was echt heerlijk om na 5 kilometer al in het buitenland te fietsen, en zo voelt het ook meteen. De naambordjes zijn anders, de verkeerssituaties zijn anders en het eten ook. We stopten bij een traiteur die wel 40 soorten ham, 30 soorten salami, een hoop heerlijke kazen en ook nog 18 soorten paté had. Eendenpaté, patrijzenpaté, everzwijnpaté en zelfs bosduifpate! Het zag er allemaal fantastisch uit en zo smaakte het ook. We hadden niet verwacht de flinke baguettes op te kunnen maar na 40 kilometer fietsen ging het prima naar binnen. De volgende 40 kilometer gingen daarna ook prima en dus kwamen we moe maar voldaan thuis. Heerlijk, zo’n mini avontuur op een zaterdagmiddag in november!

Bij thuiskomst was er nog meer goed nieuws. Ik kreeg namelijk bericht dat B&B ’t Knus Gewilg in Avelgem de eerste nacht van mijn fietstocht wil sponsoren! Echt geweldig dat ik daar mag overnachten en op die manier geen tent en slaapzak mee hoef te nemen op de fiets. Kijk vooral eens op de website als je die kant opgaat, ik heb er nu al zin in!

 

 

It giet oan!

10 mei 2025 is het dan zover. Die dag vertrek ik op de fiets naar Tarifa in zuid Spanje om geld op te halen voor onderzoek naar MS! Ik ga er voor het gemak vanuit dat je het verhaal kent waarom ik die kant op fiets. Zo niet, lees dan vooral de andere blogs over de voorbereidingen in 2020. Vandaag vertel ik wat er de afgelopen vier jaar is gebeurd en waarom ik zo blij ben dat ik straks die kant op ga.

Ruim vier jaar geleden moest ik mijn fietstocht noodgedwongen afzeggen in verband met het coronavirus. De voorbereiding van een jaar leek op dat moment voor niets geweest. Natuurlijk, er was meer dan €11.000,- opgehaald voor Stichting MS Research wat echt geweldig was, maar het avontuur, de ontberingen en het verhaal waarom al die mensen alvast geld hadden gedoneerd kon niet doorgaan. En daar baalde ik stevig van! Ik had het gevoel dat ik mensen iets had beloofd wat ik niet waar kon maken. En zonder dat dat de bedoeling was werd ik er wekelijks mee geconfronteerd: “Ga je die fietstocht nog een keertje doen?“  ‘’Ben je van plan om nog eens te gaan?’’ ‘’Wat als corona straks voorbij is, ga je dan wel?’’

De vele mensen begrepen mijn antwoorden, maar ik kon die tocht gewoon niet afsluiten in mijn hoofd. Ik had hem al duizend keer gefietst, behalve in het echt. De reden was duidelijk en achteraf ben ik blij dat ik niet ben gaan fietsen. We spreken hier over het begin van de tweede golf, er was nog niet eens sprake van vaccinaties. De kappers moesten sluiten voor kerst, er kwam een avondklok en toen de vaccinaties er eenmaal waren moest ik nog best een aantal maanden wachten ook.

Als ik het er nu met mensen over heb lijkt het wel of het al decennia achter ons ligt en uit het collectieve geheugen is gewist, maar het is echt nog maar vier jaar geleden!

 

Dat er in vier jaar veel kan gebeuren is wel gebleken. De pandemie is er niet meer, ik ben vader geworden van twee prachtige kinderen en ik heb een nieuwe baan als tuinontwerper bij De Tuin-studio. Maar die tocht bleef iedere keer terug komen en ik heb er nog vaak over gedacht of ik hem nog eens kon fietsen, en zo ja wanneer dan. Want ik heb nu wel een gezin om voor te zorgen en die laat ik dan ook drie weken thuis achter.

Na uitvoerig overleg met mijn vrouw, en ook mijn werkgever, is de kogel door de kerk en ga ik de tocht fietsen die nu al vijf jaar in mijn hoofd zit! Natuurlijk fiets ik weer voor onderzoek naar multiple sclerosis en natuurlijk fiets ik naar dezelfde eindbestemming (Tarifa, 2400km) in hetzelfde aantal dagen (20) Op een andere manier zou ik het niet willen.

 

Het trainen is al een tijdje aan de gang want over een half jaar is het al zover. Ik fiets op dit moment ongeveer 100 kilometer per week, waar ik er straks 120 per dag fiets. Maar je moet ergens beginnen en met twee kleine kinderen is de tijd schaars.

Het aanschrijven van de hotels is ook weer in volle gang. In 2020 kreeg ik bij alle hotels een gratis overnachting zodat ik geen tent en slaapzak mee hoef te nemen onderweg. Tot nu toe zijn er vier hotels waar ik gratis mag overnachten, dus er is nog werk aan de winkel.

De hoeveelheid acties om geld op te halen zal een stukje minder zijn dan vier jaar terug. Het ontbreekt me aan tijd om bijvoorbeeld weer een oliebollenactie op te zetten. Gelukkig mag ik wel weer gebruik maken van de emballage automaten in verschillende supermarkten waar mensen hun statiegeld kunnen doneren. Dat heeft de vorige keer ook flink wat geld opgebracht!

 

Door de tocht in mei te gaan fietsen hoop ik een aantal dingen: 1) dat ik zoveel mogelijk geld ophaal voor onderzoek naar MS. 2) dat ik de mensen die al gedoneerd hebben een mooie fietstocht kan laten zien. 3) en dat ik deze sponsortocht daarna met een goed gevoel kan afsluiten.

Ik wens jullie veel leesplezier over alle acties, tegenslag en leuke trainingsritten tijdens de voorbereidingen. En vanaf 10 mei komt er dagelijks een verslag inclusief foto’s van de etappe online.

Als laatste wil ik afsluiten met een quote die al een paar jaar in mijn hoofd zit. “Als je nu iets heel graag wilt, en de eerste keer lukt het niet, dan mag je het best nog een tweede keer proberen.’’ -- Maarten van der Weijden, nadat hij voor de tweede keer de Elfstedentocht zwemmend aflegde terwijl hij de eerste keer na 163 zwemmen moest opgeven.--

 

 

Verhaal over een tocht van een jaar.

 Zo, de beslissing is gemaakt. De fietstocht gaat niet door!

Ik pak er even een glaasje wijn bij om dit allemaal op te schrijven. Een glas wijn waar ik al een aantal maanden zin in heb, want ik drink vanaf mei eigenlijk zo goed als geen alcohol meer. Maar nu kan ik er wel eentje gebruiken, het zijn een aantal turbulente weken geweest. Laat ik bij het begin beginnen.

In september had ik ineens in een paar dagen bedacht om naar Spanje te gaan fietsen voor het goede doel. Onderzoek naar MS. In de weken die volgden bedacht ik verschillende acties om zo veel mogelijk geld op te halen. We hebben een behoorlijk aantal acties bedacht, want als ik iets doe dan doe ik het goed, of anders liever helemaal niet. Het ging allemaal fantastisch vanaf dag één. Er werd in de eerste week via social media al €1.000,- ingezameld, de supermarkt bonnetjes liepen lekker, en met meer dan 1.500 verkochte oliebollen met Oud en Nieuw stond de teller op 1 januari al op bijna €6.000,-

 

De tijd ging snel, en het nieuws van een nieuw en potentieel dodelijk virus ging ook snel. Landen sloten de grenzen, mensen moesten binnen blijven. Het leger patrouilleerde door de straten en er vielen plotseling duizenden doden per dag. Waar onze zorghelden zich de benen vanonder het lijf renden stond de rest van de wereld stil. Het was doodstil. Op straat, in de verzorgingstehuizen, in de kroeg en ook ik was even stil (en dat gebeurd niet zo vaak!) want betekende dit dat mijn fietstocht dan ook niet door zou gaan?

 

Italië werd enorm getroffen, Spanje en Frankrijk trouwens ook. Eigenlijk werd ieder land getroffen door het Corona-virus. De Europese leiders waren het niet altijd met elkaar eens, maar uiteindelijk kwam er licht aan het einde van de tunnel. De zo belangrijke besmettingsgraad bleek langzaam onder de 1 te zakken en heel voorzichtig werden noodmaatregelen opgeheven. Mensen mochten weer naar buiten, de ouderen mochten weer eens iemand anders ontvangen dan het zorgpersoneel en langzaam maar zeker werd het oude leven weer opgepakt.

 

In de weken dat iedereen binnen zat mochten wij Nederlanders dankzij onze regering buiten blijven. Het gigantische nadeel van het virus had wel een voordeel: lege fietspaden in Zeeland! Het trainen in een groepje mocht niet meer, maar met z’n tweeën was het nog toegestaan. Er waren dagen bij dat ik in 60 kilometer maar een enkeling tegen kwam. Het trainen ging prima, en ik voelde me steeds meer in vorm raken. De kou begon te verdwijnen, en de regen ook. Het zonnetje scheen als nooit te voren. De natuur liet zich zien in al haar schoonheid, alsof ze zeggen wilde: kijk eens wat jullie al die jaren al aan het verpesten zijn! En tijd om die schoonheid te bewonderen hadden we ineens weer met z’n allen. Sportkleding was niet aan te slepen, de fietsenwinkels zaten tot over hun oren in het werk en ook ik ging er steeds vaker op uit. Er waren nogal wat acties die we niet uit konden voeren, maar er was er één die ik wel kon doen; de 24 uurs challenge.

 

Het was 31 mei, ik was in vorm en wilde dat laten zien ook. De wind zat me 230 kilometer lang tegen maar ik liet me niet uit het veld slaan. Een veel te hoog zadel (mijn eigen schuld) betekende na 21 uur en 300 kilometer fietsen het einde van mijn soepele knieën en dus moest ik opgeven. Maar de sponsoractie stond weer op de kaart, en er stond inmiddels €9.000,- op de actiepagina van Stichting MS Research!

Op de dag dat ik deze actie deed opende België ineens de grenzen. Frankrijk volgde even later, en als laatste opende Spanje begin juli haar grenzen. De tocht kon dan toch doorgaan! Nu mijn knie nog even oplappen, maar dat kon nooit lang duren, dacht ik. Het duurde langer dan gedacht, en begin juli dacht ik dat de fietstocht helemaal niet door kon gaan. Ik kon nog geen uur fietsen op halve kracht!

 

Een bikefit leek de oplossing te zijn, waar dus bleek dat mijn zadel veel te hoog had gestaan. Er werd ook een fysio ingeschakeld, welke mij op goede wijze hielp om van mijn klacht af te komen en tevens weer te trainen. Ik werd sterker en sterker. De klacht nam af en zo kon ik na veel trainen ‘ineens’ weer 60 kilometer fietsen. Wat heerlijk!

 

Mijn klachten namen af, maar het aantal besmettingen in Europa nam weer toe. In Nederland, maar ook in België en Frankrijk, en in Spanje helemaal. Barcelona ging in lock-down, maar daar hoefde ik gelukkig niet doorheen te fietsen.

Na een hitte-stage in Zeeland wat ik heerlijk vond (700km in 3 weken) fietste ik nog even naar Brugge op en neer. Dit weekend was de hoogte-stage in Valkenburg, waar ik in 70 kilometer 842 hoogtemeters maakte (inclusief de Cauberg, Keutenberg, Goudsberg, Bemelerberg en nog een aantal prachtige klimmetjes) Het was druk in Valkenburg, heel druk. Mensen konden niet goed afstand houden en ik begreep wel waarom die besmettingen steeds verder toenemen. Het noorden van Spanje was bijna helemaal code oranje en dus had ik een plan B bedacht om via Santander en Valladolid te fietsen. Wel 150 kilometer extra, en geen geboekte hotels, maar ik wilde toch echt naar Tarifa toe.

 

Afgelopen weekend in Valkenburg kreeg ik diverse emails van hotels die mij een nacht wilden sponsoren. Dat ze gesloten bleven vanwege de pandemie, en een enkele moest zelfs sluiten vanwege corona-besmettingen in het hotel zelf. Ik begon enorm te twijfelen of ik dit toch wel moest gaan doen. De hele actie opzetten heeft me een paar dagen gekost, maar het beslissen om de tocht niet door te laten gaan heeft bijna een half jaar geduurd. Mijn gedachten gingen steeds heen en weer, en de laatste paar weken werd ik bijna gek van mezelf, wat moest ik nu?

Vanochtend heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt. Ik zou de tocht niet gaan fietsen, ook al had ik er zoveel zin in. Ik kon voor mezelf, en voor mijn vrouw het risico niet lopen om het virus op te lopen, of ergens te stranden waardoor ik niet naar huis terug zou kunnen gaan. Ook de 10 dagen quarantaine is geen optie, dus het was beklonken. De tocht ging niet door.

Het bericht van de Nederlandse overheid van vanmiddag bevestigde mijn keuze. Heel Spanje staat nu op code oranje en in Frankrijk gaat het ook niet best. In totaal zou ik 19 overnachtingen krijgen, waarvan er nu nog 6 in ‘veilig’ gebied zouden zijn.

 Ik voel me behoorlijk verantwoordelijk voor deze tocht, en ik wilde hem koste wat kost gaan fietsen. Als ik denk aan al die mensen die geld hebben gedoneerd, aan alle spullen die ik van iedereen gesponsord heb gekregen. Alle tijd en energie die andere mensen in deze actie hebben gestoken. Ik vind het vreselijk om jullie te moeten teleurstellen, maar ik heb het gevoel dat ik geen andere keus heb dan voor mijn eigen gezondheid te kiezen.

15 jaar geleden werkte ik in de tuin voor een oudere vrouw die de ziekte van Parkinson had. Ze vertelde me eens:” Een gezond mens heeft wel duizend wensen Martijn, een ziek mens maar één.” Dit heb ik altijd onthouden, en het was een van de redenen om deze sponsortocht te gaan fietsen. Ironisch genoeg is het nu ook een van de redenen waarom ik hem nu niet ga fietsen.

Bedankt iedereen voor alle steun die jullie me hebben gegeven tijdens de voorbereidingen. Het was echt fantastisch om dit te doen! Zoals ik al tegen verschillend mensen heb gezegd:” Als je vertrouwen in de mensheid terug wilt krijgen, begin dan een sponsortocht!” Er zijn zoveel goede mensen op deze wereld. Je moet er soms een stukje voor fietsen, maar dan kom je er heel wat tegen!

Ook alle sponsoren enorm bedankt! Van den Driest voor de fiets die ik een half jaar mocht gebruiken. Jansen Wielersport voor de fietskleding, Piet Voskamp voor het regenpak en Minnaar Wielersport voor de helm en bril. Daarnaast zijn er nog heel veel meer sponsors die ik nu zo even niet in mijn hoofd heb zitten, maar toch ontzettend bedankt voor alles.

Als laatste wil ik mijn vrouw bedanken, ze heeft heel wat moeten doorstaan met die hele fietstocht. Gelukkig hebben we het samen besproken voordat ik er aan begon, maar dat ik alleen al bijna 200 uur zou trainen, honderden emails zou versturen en er een heel jaar alleen maar over een fietstocht gepraat zou worden konden we ons toen nog niet zo goed bedenken. Het is één van de redenen waarom ik denk dat ik de fietstocht niet snel op een later moment zal gaan fietsen, wat deze beslissing extra moeilijk heeft gemaakt. Ik ben nu op de top van mijn kunnen, en om dit niveau vast te houden lijkt me behoorlijk lastig, zonder dat ik weer zoveel van huis ben. Maar ik wil dit haar niet nog eens aandoen, ondanks dat ze me al die tijd voor de volle 100% heeft gesteund!

Na bijna een half jaar kiezen tussen half vol en half leeg, is mijn glaasje nu echt leeg. Over twee weken zou ik vertrekken en na een jaar voorbereidingstijd gaat de tocht niet door. Het is een mentale tik waar ik wel weer overheen kom, maar dat zal vast wel even een paar weken duren. Gelukkig heb ik straks ineens drie weken vakantie waarin ik bij kan komen van het afgelopen jaar. Ik zal ongetwijfeld nog van me laten horen, en als je een vraag hebt kun je die natuurlijk altijd stellen. Het kan zijn dat ik niet meteen binnen een dag reageer, aangezien ik de afgelopen paar uur al enorm veel berichtjes heb gekregen.

Ter afsluiting: let goed op jezelf, en hou een beetje rekening met elkaar. Ga lekker de natuur in en geniet van het mooie leven. Laat duizend wensen uitkomen en help degene die maar één wens heeft. Dan wordt de wereld ook in deze tijd steeds een stukje mooier!