Een overnachting, donatie en veel kilometers.

De voorbereidingen zijn in volle gang. Er worden veel emails verstuurd, connectieverzoeken verzonden en natuurlijk wordt er ook flink gefietst. 180 kilometer deze week. En rr kwam ook weer een mooie donatie binnen voor Stichting MS Research. Het gaat lekker!

Afgelopen zaterdag heb ik een heerlijke rit gefietst met mijn schoonvader. De route ging vanaf Roosendaal via Wuustwezel naar de abdij van Westmalle (het biertje sloegen we over, we waren nog maar halverwege) en toen weer terug via het Grenspark Kalmthoutse Heide. Wat is het daar toch schitterend!

Het was echt heerlijk om na 5 kilometer al in het buitenland te fietsen, en zo voelt het ook meteen. De naambordjes zijn anders, de verkeerssituaties zijn anders en het eten ook. We stopten bij een traiteur die wel 40 soorten ham, 30 soorten salami, een hoop heerlijke kazen en ook nog 18 soorten paté had. Eendenpaté, patrijzenpaté, everzwijnpaté en zelfs bosduifpate! Het zag er allemaal fantastisch uit en zo smaakte het ook. We hadden niet verwacht de flinke baguettes op te kunnen maar na 40 kilometer fietsen ging het prima naar binnen. De volgende 40 kilometer gingen daarna ook prima en dus kwamen we moe maar voldaan thuis. Heerlijk, zo’n mini avontuur op een zaterdagmiddag in november!

Bij thuiskomst was er nog meer goed nieuws. Ik kreeg namelijk bericht dat B&B ’t Knus Gewilg in Avelgem de eerste nacht van mijn fietstocht wil sponsoren! Echt geweldig dat ik daar mag overnachten en op die manier geen tent en slaapzak mee hoef te nemen op de fiets. Kijk vooral eens op de website als je die kant opgaat, ik heb er nu al zin in!

 

 

It giet oan!

10 mei 2025 is het dan zover. Die dag vertrek ik op de fiets naar Tarifa in zuid Spanje om geld op te halen voor onderzoek naar MS! Ik ga er voor het gemak vanuit dat je het verhaal kent waarom ik die kant op fiets. Zo niet, lees dan vooral de andere blogs over de voorbereidingen in 2020. Vandaag vertel ik wat er de afgelopen vier jaar is gebeurd en waarom ik zo blij ben dat ik straks die kant op ga.

Ruim vier jaar geleden moest ik mijn fietstocht noodgedwongen afzeggen in verband met het coronavirus. De voorbereiding van een jaar leek op dat moment voor niets geweest. Natuurlijk, er was meer dan €11.000,- opgehaald voor Stichting MS Research wat echt geweldig was, maar het avontuur, de ontberingen en het verhaal waarom al die mensen alvast geld hadden gedoneerd kon niet doorgaan. En daar baalde ik stevig van! Ik had het gevoel dat ik mensen iets had beloofd wat ik niet waar kon maken. En zonder dat dat de bedoeling was werd ik er wekelijks mee geconfronteerd: “Ga je die fietstocht nog een keertje doen?“  ‘’Ben je van plan om nog eens te gaan?’’ ‘’Wat als corona straks voorbij is, ga je dan wel?’’

De vele mensen begrepen mijn antwoorden, maar ik kon die tocht gewoon niet afsluiten in mijn hoofd. Ik had hem al duizend keer gefietst, behalve in het echt. De reden was duidelijk en achteraf ben ik blij dat ik niet ben gaan fietsen. We spreken hier over het begin van de tweede golf, er was nog niet eens sprake van vaccinaties. De kappers moesten sluiten voor kerst, er kwam een avondklok en toen de vaccinaties er eenmaal waren moest ik nog best een aantal maanden wachten ook.

Als ik het er nu met mensen over heb lijkt het wel of het al decennia achter ons ligt en uit het collectieve geheugen is gewist, maar het is echt nog maar vier jaar geleden!

 

Dat er in vier jaar veel kan gebeuren is wel gebleken. De pandemie is er niet meer, ik ben vader geworden van twee prachtige kinderen en ik heb een nieuwe baan als tuinontwerper bij De Tuin-studio. Maar die tocht bleef iedere keer terug komen en ik heb er nog vaak over gedacht of ik hem nog eens kon fietsen, en zo ja wanneer dan. Want ik heb nu wel een gezin om voor te zorgen en die laat ik dan ook drie weken thuis achter.

Na uitvoerig overleg met mijn vrouw, en ook mijn werkgever, is de kogel door de kerk en ga ik de tocht fietsen die nu al vijf jaar in mijn hoofd zit! Natuurlijk fiets ik weer voor onderzoek naar multiple sclerosis en natuurlijk fiets ik naar dezelfde eindbestemming (Tarifa, 2400km) in hetzelfde aantal dagen (20) Op een andere manier zou ik het niet willen.

 

Het trainen is al een tijdje aan de gang want over een half jaar is het al zover. Ik fiets op dit moment ongeveer 100 kilometer per week, waar ik er straks 120 per dag fiets. Maar je moet ergens beginnen en met twee kleine kinderen is de tijd schaars.

Het aanschrijven van de hotels is ook weer in volle gang. In 2020 kreeg ik bij alle hotels een gratis overnachting zodat ik geen tent en slaapzak mee hoef te nemen onderweg. Tot nu toe zijn er vier hotels waar ik gratis mag overnachten, dus er is nog werk aan de winkel.

De hoeveelheid acties om geld op te halen zal een stukje minder zijn dan vier jaar terug. Het ontbreekt me aan tijd om bijvoorbeeld weer een oliebollenactie op te zetten. Gelukkig mag ik wel weer gebruik maken van de emballage automaten in verschillende supermarkten waar mensen hun statiegeld kunnen doneren. Dat heeft de vorige keer ook flink wat geld opgebracht!

 

Door de tocht in mei te gaan fietsen hoop ik een aantal dingen: 1) dat ik zoveel mogelijk geld ophaal voor onderzoek naar MS. 2) dat ik de mensen die al gedoneerd hebben een mooie fietstocht kan laten zien. 3) en dat ik deze sponsortocht daarna met een goed gevoel kan afsluiten.

Ik wens jullie veel leesplezier over alle acties, tegenslag en leuke trainingsritten tijdens de voorbereidingen. En vanaf 10 mei komt er dagelijks een verslag inclusief foto’s van de etappe online.

Als laatste wil ik afsluiten met een quote die al een paar jaar in mijn hoofd zit. “Als je nu iets heel graag wilt, en de eerste keer lukt het niet, dan mag je het best nog een tweede keer proberen.’’ -- Maarten van der Weijden, nadat hij voor de tweede keer de Elfstedentocht zwemmend aflegde terwijl hij de eerste keer na 163 zwemmen moest opgeven.--

 

 

Verhaal over een tocht van een jaar.

 Zo, de beslissing is gemaakt. De fietstocht gaat niet door!

Ik pak er even een glaasje wijn bij om dit allemaal op te schrijven. Een glas wijn waar ik al een aantal maanden zin in heb, want ik drink vanaf mei eigenlijk zo goed als geen alcohol meer. Maar nu kan ik er wel eentje gebruiken, het zijn een aantal turbulente weken geweest. Laat ik bij het begin beginnen.

In september had ik ineens in een paar dagen bedacht om naar Spanje te gaan fietsen voor het goede doel. Onderzoek naar MS. In de weken die volgden bedacht ik verschillende acties om zo veel mogelijk geld op te halen. We hebben een behoorlijk aantal acties bedacht, want als ik iets doe dan doe ik het goed, of anders liever helemaal niet. Het ging allemaal fantastisch vanaf dag één. Er werd in de eerste week via social media al €1.000,- ingezameld, de supermarkt bonnetjes liepen lekker, en met meer dan 1.500 verkochte oliebollen met Oud en Nieuw stond de teller op 1 januari al op bijna €6.000,-

 

De tijd ging snel, en het nieuws van een nieuw en potentieel dodelijk virus ging ook snel. Landen sloten de grenzen, mensen moesten binnen blijven. Het leger patrouilleerde door de straten en er vielen plotseling duizenden doden per dag. Waar onze zorghelden zich de benen vanonder het lijf renden stond de rest van de wereld stil. Het was doodstil. Op straat, in de verzorgingstehuizen, in de kroeg en ook ik was even stil (en dat gebeurd niet zo vaak!) want betekende dit dat mijn fietstocht dan ook niet door zou gaan?

 

Italië werd enorm getroffen, Spanje en Frankrijk trouwens ook. Eigenlijk werd ieder land getroffen door het Corona-virus. De Europese leiders waren het niet altijd met elkaar eens, maar uiteindelijk kwam er licht aan het einde van de tunnel. De zo belangrijke besmettingsgraad bleek langzaam onder de 1 te zakken en heel voorzichtig werden noodmaatregelen opgeheven. Mensen mochten weer naar buiten, de ouderen mochten weer eens iemand anders ontvangen dan het zorgpersoneel en langzaam maar zeker werd het oude leven weer opgepakt.

 

In de weken dat iedereen binnen zat mochten wij Nederlanders dankzij onze regering buiten blijven. Het gigantische nadeel van het virus had wel een voordeel: lege fietspaden in Zeeland! Het trainen in een groepje mocht niet meer, maar met z’n tweeën was het nog toegestaan. Er waren dagen bij dat ik in 60 kilometer maar een enkeling tegen kwam. Het trainen ging prima, en ik voelde me steeds meer in vorm raken. De kou begon te verdwijnen, en de regen ook. Het zonnetje scheen als nooit te voren. De natuur liet zich zien in al haar schoonheid, alsof ze zeggen wilde: kijk eens wat jullie al die jaren al aan het verpesten zijn! En tijd om die schoonheid te bewonderen hadden we ineens weer met z’n allen. Sportkleding was niet aan te slepen, de fietsenwinkels zaten tot over hun oren in het werk en ook ik ging er steeds vaker op uit. Er waren nogal wat acties die we niet uit konden voeren, maar er was er één die ik wel kon doen; de 24 uurs challenge.

 

Het was 31 mei, ik was in vorm en wilde dat laten zien ook. De wind zat me 230 kilometer lang tegen maar ik liet me niet uit het veld slaan. Een veel te hoog zadel (mijn eigen schuld) betekende na 21 uur en 300 kilometer fietsen het einde van mijn soepele knieën en dus moest ik opgeven. Maar de sponsoractie stond weer op de kaart, en er stond inmiddels €9.000,- op de actiepagina van Stichting MS Research!

Op de dag dat ik deze actie deed opende België ineens de grenzen. Frankrijk volgde even later, en als laatste opende Spanje begin juli haar grenzen. De tocht kon dan toch doorgaan! Nu mijn knie nog even oplappen, maar dat kon nooit lang duren, dacht ik. Het duurde langer dan gedacht, en begin juli dacht ik dat de fietstocht helemaal niet door kon gaan. Ik kon nog geen uur fietsen op halve kracht!

 

Een bikefit leek de oplossing te zijn, waar dus bleek dat mijn zadel veel te hoog had gestaan. Er werd ook een fysio ingeschakeld, welke mij op goede wijze hielp om van mijn klacht af te komen en tevens weer te trainen. Ik werd sterker en sterker. De klacht nam af en zo kon ik na veel trainen ‘ineens’ weer 60 kilometer fietsen. Wat heerlijk!

 

Mijn klachten namen af, maar het aantal besmettingen in Europa nam weer toe. In Nederland, maar ook in België en Frankrijk, en in Spanje helemaal. Barcelona ging in lock-down, maar daar hoefde ik gelukkig niet doorheen te fietsen.

Na een hitte-stage in Zeeland wat ik heerlijk vond (700km in 3 weken) fietste ik nog even naar Brugge op en neer. Dit weekend was de hoogte-stage in Valkenburg, waar ik in 70 kilometer 842 hoogtemeters maakte (inclusief de Cauberg, Keutenberg, Goudsberg, Bemelerberg en nog een aantal prachtige klimmetjes) Het was druk in Valkenburg, heel druk. Mensen konden niet goed afstand houden en ik begreep wel waarom die besmettingen steeds verder toenemen. Het noorden van Spanje was bijna helemaal code oranje en dus had ik een plan B bedacht om via Santander en Valladolid te fietsen. Wel 150 kilometer extra, en geen geboekte hotels, maar ik wilde toch echt naar Tarifa toe.

 

Afgelopen weekend in Valkenburg kreeg ik diverse emails van hotels die mij een nacht wilden sponsoren. Dat ze gesloten bleven vanwege de pandemie, en een enkele moest zelfs sluiten vanwege corona-besmettingen in het hotel zelf. Ik begon enorm te twijfelen of ik dit toch wel moest gaan doen. De hele actie opzetten heeft me een paar dagen gekost, maar het beslissen om de tocht niet door te laten gaan heeft bijna een half jaar geduurd. Mijn gedachten gingen steeds heen en weer, en de laatste paar weken werd ik bijna gek van mezelf, wat moest ik nu?

Vanochtend heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt. Ik zou de tocht niet gaan fietsen, ook al had ik er zoveel zin in. Ik kon voor mezelf, en voor mijn vrouw het risico niet lopen om het virus op te lopen, of ergens te stranden waardoor ik niet naar huis terug zou kunnen gaan. Ook de 10 dagen quarantaine is geen optie, dus het was beklonken. De tocht ging niet door.

Het bericht van de Nederlandse overheid van vanmiddag bevestigde mijn keuze. Heel Spanje staat nu op code oranje en in Frankrijk gaat het ook niet best. In totaal zou ik 19 overnachtingen krijgen, waarvan er nu nog 6 in ‘veilig’ gebied zouden zijn.

 Ik voel me behoorlijk verantwoordelijk voor deze tocht, en ik wilde hem koste wat kost gaan fietsen. Als ik denk aan al die mensen die geld hebben gedoneerd, aan alle spullen die ik van iedereen gesponsord heb gekregen. Alle tijd en energie die andere mensen in deze actie hebben gestoken. Ik vind het vreselijk om jullie te moeten teleurstellen, maar ik heb het gevoel dat ik geen andere keus heb dan voor mijn eigen gezondheid te kiezen.

15 jaar geleden werkte ik in de tuin voor een oudere vrouw die de ziekte van Parkinson had. Ze vertelde me eens:” Een gezond mens heeft wel duizend wensen Martijn, een ziek mens maar één.” Dit heb ik altijd onthouden, en het was een van de redenen om deze sponsortocht te gaan fietsen. Ironisch genoeg is het nu ook een van de redenen waarom ik hem nu niet ga fietsen.

Bedankt iedereen voor alle steun die jullie me hebben gegeven tijdens de voorbereidingen. Het was echt fantastisch om dit te doen! Zoals ik al tegen verschillend mensen heb gezegd:” Als je vertrouwen in de mensheid terug wilt krijgen, begin dan een sponsortocht!” Er zijn zoveel goede mensen op deze wereld. Je moet er soms een stukje voor fietsen, maar dan kom je er heel wat tegen!

Ook alle sponsoren enorm bedankt! Van den Driest voor de fiets die ik een half jaar mocht gebruiken. Jansen Wielersport voor de fietskleding, Piet Voskamp voor het regenpak en Minnaar Wielersport voor de helm en bril. Daarnaast zijn er nog heel veel meer sponsors die ik nu zo even niet in mijn hoofd heb zitten, maar toch ontzettend bedankt voor alles.

Als laatste wil ik mijn vrouw bedanken, ze heeft heel wat moeten doorstaan met die hele fietstocht. Gelukkig hebben we het samen besproken voordat ik er aan begon, maar dat ik alleen al bijna 200 uur zou trainen, honderden emails zou versturen en er een heel jaar alleen maar over een fietstocht gepraat zou worden konden we ons toen nog niet zo goed bedenken. Het is één van de redenen waarom ik denk dat ik de fietstocht niet snel op een later moment zal gaan fietsen, wat deze beslissing extra moeilijk heeft gemaakt. Ik ben nu op de top van mijn kunnen, en om dit niveau vast te houden lijkt me behoorlijk lastig, zonder dat ik weer zoveel van huis ben. Maar ik wil dit haar niet nog eens aandoen, ondanks dat ze me al die tijd voor de volle 100% heeft gesteund!

Na bijna een half jaar kiezen tussen half vol en half leeg, is mijn glaasje nu echt leeg. Over twee weken zou ik vertrekken en na een jaar voorbereidingstijd gaat de tocht niet door. Het is een mentale tik waar ik wel weer overheen kom, maar dat zal vast wel even een paar weken duren. Gelukkig heb ik straks ineens drie weken vakantie waarin ik bij kan komen van het afgelopen jaar. Ik zal ongetwijfeld nog van me laten horen, en als je een vraag hebt kun je die natuurlijk altijd stellen. Het kan zijn dat ik niet meteen binnen een dag reageer, aangezien ik de afgelopen paar uur al enorm veel berichtjes heb gekregen.

Ter afsluiting: let goed op jezelf, en hou een beetje rekening met elkaar. Ga lekker de natuur in en geniet van het mooie leven. Laat duizend wensen uitkomen en help degene die maar één wens heeft. Dan wordt de wereld ook in deze tijd steeds een stukje mooier!

 

 

 

Een bikefit, grote donaties en geschoren benen.

Tijd voor een nieuwe blog! Er is de afgelopen 7 weken veel en tegelijkertijd ook heel weinig gebeurd. Dat komt namelijk zo: de blessure die ik heb opgelopen tijdens mijn poging om 24 uur te fietsen blijkt toch net even iets hardnekkiger dan ik had gedacht en gehoopt. De eerste twee weken na de monsterrit van 300 kilometer heb ik mijn fiets niet aangeraakt om mijn knie te laten herstellen. Vervolgens wilde ik een rondje van 30 kilometer fietsen en toen voelde ik het al weer een beetje terug komen. Foute boel! Na nog een tijdje rust en nog een klein ritje gingen we voor even naar Denemarken toe. Daar dacht ik een mooie rit van zo’n 45 kilometer te gaan maken. Dat was fantastisch (zo mooi!) tot ik halverwege was. De pijn schoot weer in mijn linker knie waardoor ik half lopend en steppend ben omgekeerd om maar liefst 3 uur en 45 minuten te doen over 20 kilometer. Geen succes dus.

Eenmaal thuis besloot ik het rusten voor wat het was, en professionele hulp in te schakelen. De bikefit stond al gepland, en de fysiotherapeut werd opgebeld zodat ik de volgende dag al langs kon komen. Er werd een plan opgesteld om de resterende 8 weken die er nog waren topfit te worden. Niet echt een hele lange tijd, maar het behandelplan zag er goed uit en we gingen het beide proberen. Ik moest er wel iets voor over hebben, werd er gezegd. Nou, dat heb ik wel! Inmiddels heb ik door weer en wind zo’n 3.500km gefietst, heb ik 3 uur in een camper gezeten om oliebollen uit te delen. Ben ik 21 uur achter elkaar onderweg geweest terwijl ik op een zadel zat en heb ik enorm veel tijd gestoken in emails voor gratis overnachtingen. Zo erg kon dat allemaal toch niet zijn?

Als eerste wordt mijn been minimaal eenmaal per week gemasseerd om de spanning van de peesplaat af te krijgen. Ten tweede moet ik ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds een ijsblok over de knie wrijven zodat de pees die op spanning staat goed doorbloed raakt. So far so good, maar toen kwam nummer drie: omdat mijn knie wordt ingetapet moet ik de linkerkant van mijn linker been scheren (anders kan dat behoorlijk pijnlijk zijn) maar omdat ik dat er niet uit vind zien zou ik mijn hele been scheren. Aangezien het zomer is en ik graag in een korte broek loop moet mijn rechter been ook helemaal geschoren worden.

Zo kon het dat ik voor het eerst in mijn leven onder de douche mijn benen stond te scheren. Een compleet nieuwe ervaring! Heel vreemd om te voelen, maar wat me vooral enorm tegenviel: de jeuk die je na een dag of wat krijgt! Wat een respect heb ik ineens voor al die vrouwen die hun benen scheren omdat het toevallig modebeeld is tegenwoordig.

De tape gaat er wel pijnloos af, en dat is uiteindelijk de bedoeling natuurlijk. Of ik dit ook vol hou na de behandeling bij de fysio is voor mij al wel besloten, maar het is voor het goede doel en daar heb ik behoorlijk veel voor over! ;)

Zo ben ik vorige week naar Velofysics geweest in Kapelle, voor de bikefit. Hier had ik een leuk gesprek met Jacob over allerhande dingen die te maken hebben met fietsen. En dan met name heel snel fietsen. Dit geld niet voor mij, en dus klom ik op mijn trekkingsfiets met een hele rits sensoren over mijn lichaam. Tijdens het fietsen werd ik doorgemeten met behulp van een 3D scan. Af en toe moest ik stoppen, werd mijn zadel weer wat verzet, of mijn stuur. En zo stond ik na 2,5 uur weer buiten met een fiets die tot op de millimeter (letterlijk!) op mijn lichaam is afgesteld. Het zadel stond veel te hoog, wat de blessure tijdens de 300km rit kan verklaren. De pees moest steeds overstrekken waardoor hij het na 21 uur fietsen wel genoeg vond. Zelf vond ik dat nog een hele prestatie met een zadel dat zoveel te hoog stond, maar ik had natuurlijk beter die bikefit vóór mijn 24 uurs actie kunnen doen. Het was een superleuke ervaring om zo professioneel geholpen te worden, en op het eind kreeg ik zelfs nog een mooie donatie voor MS Research!

Over mooie donaties gesproken; begin juli kreeg ik de opbrengst van de bonnetjes bij de Albert Heijn, Veersche Poort. Dit bleek het enorme bedrag van €479,85 te zijn. Echt geweldig! Ook kreeg ik gisteren nog een prachtige donatie die ik nog tegoed had van de 24 uurs actie. Dit was ook een fantastisch bedrag, €419,- maar liefst! Zo staat de teller inmiddels op €10.480,- Ik kan me eigenlijk nog niet zo goed voorstellen dat we met z’n allen dit grote bedrag al hebben opgehaald.

Wordt er naast het masseren en geld ophalen dan ook nog getraind? Jazeker! Bij het behandelschema van de fysiotherapeut in Veere (Ed van der Kuijl) zit ook een trainingsschema wat wordt aangepast naar gelang de vorderingen. Zo mocht ik 10 dagen geleden nog maar 15-20 kilometer fietsen per rit, een paar keer per week. Dat ging naar 30km per rit, en inmiddels zit ik op zo’n 40 kilometer per rit, en dat 3 á 4 keer per week.

Waar de meeste mensen hun gaspedaal zoeken, moet ik mijn rem zien te vinden. Het gaat er immers niet om hoe snel ik iedere dag weer in mijn hotel zit tijdens de rit, het gaat er om dat ik iedere dag weer in mijn hotel aan kom! Daarom mag ik zeker niet sneller dan 20km/u gemiddeld fietsen. Dit om de knieën te sparen. Ook moet ik veel rusten onder het fietsen. Het is heel anders fietsen dan ik gewend was. Soms fietste ik 4 uur aan een stuk met een gemiddelde van 24km/u. Die tijd is voorbij. Het is gewoon maar rustig peddelen op de fiets en inmiddels ben ik er wel aan gewend. Het leuke is dat je onderweg veel meer ziet, maar het duurt wel langer voordat je een aantal kilometers hebt gefietst. Gelukkig is het ’s avonds nog lang licht.

Een paar weken geleden vroegen mijn collega’s hoe groot de kans zou zijn dat ik het zou halen, helemaal naar Tarifa. Mijn antwoord was 20%. Niet het halen van Tarifa, maar het starten vanuit Veere! Met zo veel pijn in mijn knie zou ik de tocht liever een half jaar verzetten dan starten en de eerste dag uitvallen. Inmiddels kan ik de percentages fors veranderen naar 90% vertrekken uit Veere en 65% dat ik Tarifa haal. Natuurlijk kan er van alles tegen zitten (kapotte onderdelen, ziek worden onderweg, Corona) maar ik heb er weer het volste vertrouwen in dat mijn knie het gaat redden als ik op deze manier verder ga!

De trainings kilometers worden dus opgeschroefd, het donatiebedrag loopt nog steeds op en ik mag onderweg overal gratis overnachten in ruil voor reclame op mijn socials. De fiets is perfect afgesteld, de pers is op de hoogte van mijn tocht en iedere dag krijg ik er meer zin in om de tocht te gaan maken. Nog 44 nachtjes slapen, dan is het zo ver! :D

Even de bandjes oppompen voor een ritje.

 Lekker fietsen in het Zeeuwse land

 Bij het gemaal aan de Oude Veerseweg. Perfect windje, met het water als een spiegel!

 Typisch Nederlandse wolkenlucht.

Bij de Oostkerk, Middelburg.

Van Middelburg naar Arnemuiden.

De bikefit in Kapelle, met sensoren over het hele lichaam.

Zelfs op een bewolkte dag schijnt de zon als je langs zo'n prachtig veld met goudsbloemen fietst!