Verhaal over een tocht van een jaar.

 Zo, de beslissing is gemaakt. De fietstocht gaat niet door!

Ik pak er even een glaasje wijn bij om dit allemaal op te schrijven. Een glas wijn waar ik al een aantal maanden zin in heb, want ik drink vanaf mei eigenlijk zo goed als geen alcohol meer. Maar nu kan ik er wel eentje gebruiken, het zijn een aantal turbulente weken geweest. Laat ik bij het begin beginnen.

In september had ik ineens in een paar dagen bedacht om naar Spanje te gaan fietsen voor het goede doel. Onderzoek naar MS. In de weken die volgden bedacht ik verschillende acties om zo veel mogelijk geld op te halen. We hebben een behoorlijk aantal acties bedacht, want als ik iets doe dan doe ik het goed, of anders liever helemaal niet. Het ging allemaal fantastisch vanaf dag één. Er werd in de eerste week via social media al €1.000,- ingezameld, de supermarkt bonnetjes liepen lekker, en met meer dan 1.500 verkochte oliebollen met Oud en Nieuw stond de teller op 1 januari al op bijna €6.000,-

 

De tijd ging snel, en het nieuws van een nieuw en potentieel dodelijk virus ging ook snel. Landen sloten de grenzen, mensen moesten binnen blijven. Het leger patrouilleerde door de straten en er vielen plotseling duizenden doden per dag. Waar onze zorghelden zich de benen vanonder het lijf renden stond de rest van de wereld stil. Het was doodstil. Op straat, in de verzorgingstehuizen, in de kroeg en ook ik was even stil (en dat gebeurd niet zo vaak!) want betekende dit dat mijn fietstocht dan ook niet door zou gaan?

 

Italië werd enorm getroffen, Spanje en Frankrijk trouwens ook. Eigenlijk werd ieder land getroffen door het Corona-virus. De Europese leiders waren het niet altijd met elkaar eens, maar uiteindelijk kwam er licht aan het einde van de tunnel. De zo belangrijke besmettingsgraad bleek langzaam onder de 1 te zakken en heel voorzichtig werden noodmaatregelen opgeheven. Mensen mochten weer naar buiten, de ouderen mochten weer eens iemand anders ontvangen dan het zorgpersoneel en langzaam maar zeker werd het oude leven weer opgepakt.

 

In de weken dat iedereen binnen zat mochten wij Nederlanders dankzij onze regering buiten blijven. Het gigantische nadeel van het virus had wel een voordeel: lege fietspaden in Zeeland! Het trainen in een groepje mocht niet meer, maar met z’n tweeën was het nog toegestaan. Er waren dagen bij dat ik in 60 kilometer maar een enkeling tegen kwam. Het trainen ging prima, en ik voelde me steeds meer in vorm raken. De kou begon te verdwijnen, en de regen ook. Het zonnetje scheen als nooit te voren. De natuur liet zich zien in al haar schoonheid, alsof ze zeggen wilde: kijk eens wat jullie al die jaren al aan het verpesten zijn! En tijd om die schoonheid te bewonderen hadden we ineens weer met z’n allen. Sportkleding was niet aan te slepen, de fietsenwinkels zaten tot over hun oren in het werk en ook ik ging er steeds vaker op uit. Er waren nogal wat acties die we niet uit konden voeren, maar er was er één die ik wel kon doen; de 24 uurs challenge.

 

Het was 31 mei, ik was in vorm en wilde dat laten zien ook. De wind zat me 230 kilometer lang tegen maar ik liet me niet uit het veld slaan. Een veel te hoog zadel (mijn eigen schuld) betekende na 21 uur en 300 kilometer fietsen het einde van mijn soepele knieën en dus moest ik opgeven. Maar de sponsoractie stond weer op de kaart, en er stond inmiddels €9.000,- op de actiepagina van Stichting MS Research!

Op de dag dat ik deze actie deed opende België ineens de grenzen. Frankrijk volgde even later, en als laatste opende Spanje begin juli haar grenzen. De tocht kon dan toch doorgaan! Nu mijn knie nog even oplappen, maar dat kon nooit lang duren, dacht ik. Het duurde langer dan gedacht, en begin juli dacht ik dat de fietstocht helemaal niet door kon gaan. Ik kon nog geen uur fietsen op halve kracht!

 

Een bikefit leek de oplossing te zijn, waar dus bleek dat mijn zadel veel te hoog had gestaan. Er werd ook een fysio ingeschakeld, welke mij op goede wijze hielp om van mijn klacht af te komen en tevens weer te trainen. Ik werd sterker en sterker. De klacht nam af en zo kon ik na veel trainen ‘ineens’ weer 60 kilometer fietsen. Wat heerlijk!

 

Mijn klachten namen af, maar het aantal besmettingen in Europa nam weer toe. In Nederland, maar ook in België en Frankrijk, en in Spanje helemaal. Barcelona ging in lock-down, maar daar hoefde ik gelukkig niet doorheen te fietsen.

Na een hitte-stage in Zeeland wat ik heerlijk vond (700km in 3 weken) fietste ik nog even naar Brugge op en neer. Dit weekend was de hoogte-stage in Valkenburg, waar ik in 70 kilometer 842 hoogtemeters maakte (inclusief de Cauberg, Keutenberg, Goudsberg, Bemelerberg en nog een aantal prachtige klimmetjes) Het was druk in Valkenburg, heel druk. Mensen konden niet goed afstand houden en ik begreep wel waarom die besmettingen steeds verder toenemen. Het noorden van Spanje was bijna helemaal code oranje en dus had ik een plan B bedacht om via Santander en Valladolid te fietsen. Wel 150 kilometer extra, en geen geboekte hotels, maar ik wilde toch echt naar Tarifa toe.

 

Afgelopen weekend in Valkenburg kreeg ik diverse emails van hotels die mij een nacht wilden sponsoren. Dat ze gesloten bleven vanwege de pandemie, en een enkele moest zelfs sluiten vanwege corona-besmettingen in het hotel zelf. Ik begon enorm te twijfelen of ik dit toch wel moest gaan doen. De hele actie opzetten heeft me een paar dagen gekost, maar het beslissen om de tocht niet door te laten gaan heeft bijna een half jaar geduurd. Mijn gedachten gingen steeds heen en weer, en de laatste paar weken werd ik bijna gek van mezelf, wat moest ik nu?

Vanochtend heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt. Ik zou de tocht niet gaan fietsen, ook al had ik er zoveel zin in. Ik kon voor mezelf, en voor mijn vrouw het risico niet lopen om het virus op te lopen, of ergens te stranden waardoor ik niet naar huis terug zou kunnen gaan. Ook de 10 dagen quarantaine is geen optie, dus het was beklonken. De tocht ging niet door.

Het bericht van de Nederlandse overheid van vanmiddag bevestigde mijn keuze. Heel Spanje staat nu op code oranje en in Frankrijk gaat het ook niet best. In totaal zou ik 19 overnachtingen krijgen, waarvan er nu nog 6 in ‘veilig’ gebied zouden zijn.

 Ik voel me behoorlijk verantwoordelijk voor deze tocht, en ik wilde hem koste wat kost gaan fietsen. Als ik denk aan al die mensen die geld hebben gedoneerd, aan alle spullen die ik van iedereen gesponsord heb gekregen. Alle tijd en energie die andere mensen in deze actie hebben gestoken. Ik vind het vreselijk om jullie te moeten teleurstellen, maar ik heb het gevoel dat ik geen andere keus heb dan voor mijn eigen gezondheid te kiezen.

15 jaar geleden werkte ik in de tuin voor een oudere vrouw die de ziekte van Parkinson had. Ze vertelde me eens:” Een gezond mens heeft wel duizend wensen Martijn, een ziek mens maar één.” Dit heb ik altijd onthouden, en het was een van de redenen om deze sponsortocht te gaan fietsen. Ironisch genoeg is het nu ook een van de redenen waarom ik hem nu niet ga fietsen.

Bedankt iedereen voor alle steun die jullie me hebben gegeven tijdens de voorbereidingen. Het was echt fantastisch om dit te doen! Zoals ik al tegen verschillend mensen heb gezegd:” Als je vertrouwen in de mensheid terug wilt krijgen, begin dan een sponsortocht!” Er zijn zoveel goede mensen op deze wereld. Je moet er soms een stukje voor fietsen, maar dan kom je er heel wat tegen!

Ook alle sponsoren enorm bedankt! Van den Driest voor de fiets die ik een half jaar mocht gebruiken. Jansen Wielersport voor de fietskleding, Piet Voskamp voor het regenpak en Minnaar Wielersport voor de helm en bril. Daarnaast zijn er nog heel veel meer sponsors die ik nu zo even niet in mijn hoofd heb zitten, maar toch ontzettend bedankt voor alles.

Als laatste wil ik mijn vrouw bedanken, ze heeft heel wat moeten doorstaan met die hele fietstocht. Gelukkig hebben we het samen besproken voordat ik er aan begon, maar dat ik alleen al bijna 200 uur zou trainen, honderden emails zou versturen en er een heel jaar alleen maar over een fietstocht gepraat zou worden konden we ons toen nog niet zo goed bedenken. Het is één van de redenen waarom ik denk dat ik de fietstocht niet snel op een later moment zal gaan fietsen, wat deze beslissing extra moeilijk heeft gemaakt. Ik ben nu op de top van mijn kunnen, en om dit niveau vast te houden lijkt me behoorlijk lastig, zonder dat ik weer zoveel van huis ben. Maar ik wil dit haar niet nog eens aandoen, ondanks dat ze me al die tijd voor de volle 100% heeft gesteund!

Na bijna een half jaar kiezen tussen half vol en half leeg, is mijn glaasje nu echt leeg. Over twee weken zou ik vertrekken en na een jaar voorbereidingstijd gaat de tocht niet door. Het is een mentale tik waar ik wel weer overheen kom, maar dat zal vast wel even een paar weken duren. Gelukkig heb ik straks ineens drie weken vakantie waarin ik bij kan komen van het afgelopen jaar. Ik zal ongetwijfeld nog van me laten horen, en als je een vraag hebt kun je die natuurlijk altijd stellen. Het kan zijn dat ik niet meteen binnen een dag reageer, aangezien ik de afgelopen paar uur al enorm veel berichtjes heb gekregen.

Ter afsluiting: let goed op jezelf, en hou een beetje rekening met elkaar. Ga lekker de natuur in en geniet van het mooie leven. Laat duizend wensen uitkomen en help degene die maar één wens heeft. Dan wordt de wereld ook in deze tijd steeds een stukje mooier!

 

 

 

Een bikefit, grote donaties en geschoren benen.

Tijd voor een nieuwe blog! Er is de afgelopen 7 weken veel en tegelijkertijd ook heel weinig gebeurd. Dat komt namelijk zo: de blessure die ik heb opgelopen tijdens mijn poging om 24 uur te fietsen blijkt toch net even iets hardnekkiger dan ik had gedacht en gehoopt. De eerste twee weken na de monsterrit van 300 kilometer heb ik mijn fiets niet aangeraakt om mijn knie te laten herstellen. Vervolgens wilde ik een rondje van 30 kilometer fietsen en toen voelde ik het al weer een beetje terug komen. Foute boel! Na nog een tijdje rust en nog een klein ritje gingen we voor even naar Denemarken toe. Daar dacht ik een mooie rit van zo’n 45 kilometer te gaan maken. Dat was fantastisch (zo mooi!) tot ik halverwege was. De pijn schoot weer in mijn linker knie waardoor ik half lopend en steppend ben omgekeerd om maar liefst 3 uur en 45 minuten te doen over 20 kilometer. Geen succes dus.

Eenmaal thuis besloot ik het rusten voor wat het was, en professionele hulp in te schakelen. De bikefit stond al gepland, en de fysiotherapeut werd opgebeld zodat ik de volgende dag al langs kon komen. Er werd een plan opgesteld om de resterende 8 weken die er nog waren topfit te worden. Niet echt een hele lange tijd, maar het behandelplan zag er goed uit en we gingen het beide proberen. Ik moest er wel iets voor over hebben, werd er gezegd. Nou, dat heb ik wel! Inmiddels heb ik door weer en wind zo’n 3.500km gefietst, heb ik 3 uur in een camper gezeten om oliebollen uit te delen. Ben ik 21 uur achter elkaar onderweg geweest terwijl ik op een zadel zat en heb ik enorm veel tijd gestoken in emails voor gratis overnachtingen. Zo erg kon dat allemaal toch niet zijn?

Als eerste wordt mijn been minimaal eenmaal per week gemasseerd om de spanning van de peesplaat af te krijgen. Ten tweede moet ik ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds een ijsblok over de knie wrijven zodat de pees die op spanning staat goed doorbloed raakt. So far so good, maar toen kwam nummer drie: omdat mijn knie wordt ingetapet moet ik de linkerkant van mijn linker been scheren (anders kan dat behoorlijk pijnlijk zijn) maar omdat ik dat er niet uit vind zien zou ik mijn hele been scheren. Aangezien het zomer is en ik graag in een korte broek loop moet mijn rechter been ook helemaal geschoren worden.

Zo kon het dat ik voor het eerst in mijn leven onder de douche mijn benen stond te scheren. Een compleet nieuwe ervaring! Heel vreemd om te voelen, maar wat me vooral enorm tegenviel: de jeuk die je na een dag of wat krijgt! Wat een respect heb ik ineens voor al die vrouwen die hun benen scheren omdat het toevallig modebeeld is tegenwoordig.

De tape gaat er wel pijnloos af, en dat is uiteindelijk de bedoeling natuurlijk. Of ik dit ook vol hou na de behandeling bij de fysio is voor mij al wel besloten, maar het is voor het goede doel en daar heb ik behoorlijk veel voor over! ;)

Zo ben ik vorige week naar Velofysics geweest in Kapelle, voor de bikefit. Hier had ik een leuk gesprek met Jacob over allerhande dingen die te maken hebben met fietsen. En dan met name heel snel fietsen. Dit geld niet voor mij, en dus klom ik op mijn trekkingsfiets met een hele rits sensoren over mijn lichaam. Tijdens het fietsen werd ik doorgemeten met behulp van een 3D scan. Af en toe moest ik stoppen, werd mijn zadel weer wat verzet, of mijn stuur. En zo stond ik na 2,5 uur weer buiten met een fiets die tot op de millimeter (letterlijk!) op mijn lichaam is afgesteld. Het zadel stond veel te hoog, wat de blessure tijdens de 300km rit kan verklaren. De pees moest steeds overstrekken waardoor hij het na 21 uur fietsen wel genoeg vond. Zelf vond ik dat nog een hele prestatie met een zadel dat zoveel te hoog stond, maar ik had natuurlijk beter die bikefit vóór mijn 24 uurs actie kunnen doen. Het was een superleuke ervaring om zo professioneel geholpen te worden, en op het eind kreeg ik zelfs nog een mooie donatie voor MS Research!

Over mooie donaties gesproken; begin juli kreeg ik de opbrengst van de bonnetjes bij de Albert Heijn, Veersche Poort. Dit bleek het enorme bedrag van €479,85 te zijn. Echt geweldig! Ook kreeg ik gisteren nog een prachtige donatie die ik nog tegoed had van de 24 uurs actie. Dit was ook een fantastisch bedrag, €419,- maar liefst! Zo staat de teller inmiddels op €10.480,- Ik kan me eigenlijk nog niet zo goed voorstellen dat we met z’n allen dit grote bedrag al hebben opgehaald.

Wordt er naast het masseren en geld ophalen dan ook nog getraind? Jazeker! Bij het behandelschema van de fysiotherapeut in Veere (Ed van der Kuijl) zit ook een trainingsschema wat wordt aangepast naar gelang de vorderingen. Zo mocht ik 10 dagen geleden nog maar 15-20 kilometer fietsen per rit, een paar keer per week. Dat ging naar 30km per rit, en inmiddels zit ik op zo’n 40 kilometer per rit, en dat 3 á 4 keer per week.

Waar de meeste mensen hun gaspedaal zoeken, moet ik mijn rem zien te vinden. Het gaat er immers niet om hoe snel ik iedere dag weer in mijn hotel zit tijdens de rit, het gaat er om dat ik iedere dag weer in mijn hotel aan kom! Daarom mag ik zeker niet sneller dan 20km/u gemiddeld fietsen. Dit om de knieën te sparen. Ook moet ik veel rusten onder het fietsen. Het is heel anders fietsen dan ik gewend was. Soms fietste ik 4 uur aan een stuk met een gemiddelde van 24km/u. Die tijd is voorbij. Het is gewoon maar rustig peddelen op de fiets en inmiddels ben ik er wel aan gewend. Het leuke is dat je onderweg veel meer ziet, maar het duurt wel langer voordat je een aantal kilometers hebt gefietst. Gelukkig is het ’s avonds nog lang licht.

Een paar weken geleden vroegen mijn collega’s hoe groot de kans zou zijn dat ik het zou halen, helemaal naar Tarifa. Mijn antwoord was 20%. Niet het halen van Tarifa, maar het starten vanuit Veere! Met zo veel pijn in mijn knie zou ik de tocht liever een half jaar verzetten dan starten en de eerste dag uitvallen. Inmiddels kan ik de percentages fors veranderen naar 90% vertrekken uit Veere en 65% dat ik Tarifa haal. Natuurlijk kan er van alles tegen zitten (kapotte onderdelen, ziek worden onderweg, Corona) maar ik heb er weer het volste vertrouwen in dat mijn knie het gaat redden als ik op deze manier verder ga!

De trainings kilometers worden dus opgeschroefd, het donatiebedrag loopt nog steeds op en ik mag onderweg overal gratis overnachten in ruil voor reclame op mijn socials. De fiets is perfect afgesteld, de pers is op de hoogte van mijn tocht en iedere dag krijg ik er meer zin in om de tocht te gaan maken. Nog 44 nachtjes slapen, dan is het zo ver! :D

Even de bandjes oppompen voor een ritje.

 Lekker fietsen in het Zeeuwse land

 Bij het gemaal aan de Oude Veerseweg. Perfect windje, met het water als een spiegel!

 Typisch Nederlandse wolkenlucht.

Bij de Oostkerk, Middelburg.

Van Middelburg naar Arnemuiden.

De bikefit in Kapelle, met sensoren over het hele lichaam.

Zelfs op een bewolkte dag schijnt de zon als je langs zo'n prachtig veld met goudsbloemen fietst!

24 uur fietsen!

Zo ver mogelijk fietsen, en dat in 24 uur. In september 2019 bij het bedenken van mijn sponsortocht naar Tarifa had ik deze actie al in mijn hoofd zitten. Ten eerste als uitdaging voor mezelf, ten tweede om geld op te halen voor onderzoek naar MS en ten derde om reclame te maken voor mijn sponsortocht op 5 september. Ik kon toen niet bedenken dat alle drie zo’n een groot succes zouden worden!

Twee weken voordat ik zou vertrekken op zaterdag 30 mei, Wereld MS dag, bekeek ik het weerbericht meerdere keren per dag. Niet dat er in deze tijd van het jaar iets te zeggen valt over de windrichting, maar dat het droog zou zijn daar had ik wel vertrouwen in. Dat was het namelijk al twee maanden aan een stuk.

Naarmate de dagen tot de fietstocht vorderen leek het er steeds meer op dat ik met tegenwind zou vertrekken. Heel even stond er een paar dagen dat er een westenwind werd voorspeld (ideaal!) maar dat veranderde al snel naar oost en noord. Verre van ideaal, zeker omdat de grens met België gesloten zou zijn. En met tegenwind fiets je nu eenmaal minder ver, en zou er dus ook minder geld opgehaald worden.

De donaties begonnen inmiddels aardig op te lopen. Er kwamen een mooi aantal vaste bedragen binnen, en ook de eerste 10 cent per kilometer donaties kon ik op de lijst bijschrijven.

Een paar dagen van te voren stond de windrichting wel vast, het zou oosten wind worden. Naar het westen fietsen lukt vanuit Veere niet (een waterfiets zag ik niet zitten) en naar het zuiden kon ik niet vanwege de dichte grens met België. Zo bleven er twee opties open, naar het noorden of naar het oosten. Ik koos voor de laatste optie. Omdat ik op die manier ook weer de wind vol in de rug zou hebben.

Na een persbericht te hebben verstuurd naar 23 regionale en landelijke media mocht ik op donderdagochtend mijn verhaal doen bij Omroep Zeeland. Erg leuk om eens op de radio te komen, maar wel even gek als je ’s ochtends aan het ontbijt zit en je hoort jezelf praten. Het interview ging goed vond ik, en ik kreeg meteen enkele berichten van mensen die het gehoord hadden.

Ook in de PZC (Provinciale Zeeuwse Courant) stond een heel artikel met als pakkende kop: ‘Fietshater Martijn trapt 24 uren door’ Ik moest erg lachen bij het lezen van de titel, maar het was een leuk geschreven stuk en een goede foto waar ik ook veel reacties op kreeg! De donaties begonnen behoorlijk op te lopen, ik had een mooie route uitgestippeld en hoefde nog maar één dag te werken voordat het grote avontuur zou gaan beginnen.

Op vrijdag werkte ik lekker en na de borrel (voor mij een ijsthee) wensten mijn collega’s me succes. Bij de supermarkt kocht ik alle dingen die ik nodig dacht te hebben voor onderweg en ’s avonds aten we pasta. Veel pasta. Na een goede nachtrust werd ik op zaterdagmorgen toch met wat gezonde spanning wakker. 30 mei, vandaag was de dag dat ik 24 uur zou gaan fietsen!
De gehele ochtend en middag zat ik helemaal in mijn eigen wereld. De fiets moest klaar gemaakt worden (banden checken, ketting schoonmaken) de koude pasta salade moest gekookt worden, de route op de navigatie gezet worden, en ondertussen kwamen er nog steeds donaties binnen. René van de PZC belde me, om te vragen of ze bij mijn vertrek mochten zijn. Natuurlijk mocht dat! Maar dan wilde ik wel voor het stadhuis van Veere vertrekken, waar ik dat op 5 september ook ga doen.

De succeswensen stroomden al binnen van familie en vrienden, maar ook van bekenden en zelfs onbekende mensen. De teller stond inmiddels op €868,- en €1,35 per gefietste kilometer.

Ik werkte nog even snel een laatste bord pasta naar binnen, pakte de fietstas in en om half 4 vertrok ik naar het stadhuis. Fietsvriend Richard was ook aangekomen en zo fietsten we het eerste stukje naar Veere. Daar aangekomen stonden René de journalist en Lex de fotograaf me al op te wachten. Samen met mijn ouders, oma en een aantal vrienden om mij uit te zwaaien. Na een klein interview en een foto wachtten we op het carillon. 16:00 uur! Het was tijd om te vertrekken!

Toch wel een beetje zenuwachtig begon ik aan de tocht. Ik had geen idee wat me te wachten stond, hoe het zou zijn om in de nacht te fietsen, wat ik onderweg allemaal zou tegen komen en of ik het vol zou houden. Maar ik had er ontzettend veel zin in, en nu was het moment daar om aan iedereen te laten zien waar ik al een aantal maanden voor aan het trainen ben. Lang op een zadel zitten en gewoon maar kilometers maken.

Richard fietste voorop om me uit de harde oosten wind te houden. Het waaide best flink en ik was erg blij dat hij me het eerste uur wilde ondersteunen. Op deze manier kon ik mijn zenuwen een beetje weg kletsen, en wat krachten sparen voor de resterende 23 uur. Via Arnemuiden en Lewedorp reden we naar Goes. Hier moest hij me laten gaan wat nog niet zo makkelijk was, want het liefst was hij de volle 24 uur mee gefietst. Dat ging niet, en ik wilde dit ook alleen doen. Het was goed zo. En ik bedankte hem dat hij de eerste 28 kilometer had mee gefietst! Het had me enorm geholpen, en nu ging ik alleen verder. Via Kapelle, Kruiningen en Krabbendijke. Het fietste niet zo makkelijk met die wind, maar ik had mijn cadans lekker te pakken en na een uur fietsen stopte ik dan even om een update te plaatsen op Facebook en Instagram. Daar zag ik enorm veel succes wensen voorbij komen wat me heel erg goed deed! Het leek wel of er heel veel mensen met me mee leefden, daar had ik eigenlijk niet zo op gerekend maar het gaf me behoorlijk wat positieve energie.

Bij Rilland stond er echt veel wind, en na de Brabantse Wal voor Bergen op Zoom had ik mijn twee bidons al leeg gedronken. Een vrouw stond de tuin te sproeien (in Brabant was het ook gigantisch droog!) en ik vroeg haar om mijn bidons te vullen. Na een klein praatje liep ze even naar binnen en kwam met €10,- naar buiten voor de actie! Echt fantastisch! Met de gevulde bidons weer in de houders ging ik richting Roosendaal.

Ik wist dit niet van te voren, maar de route leidde me op 200 meter van het huis van mijn schoonouders. Omdat het 19:30 was en ik wel wat trek begon te krijgen stopte ik daar om te eten. Ze waren blij verrast dat ik ineens voor de deur stond, want daar hadden ze niet op gerekend. Na een heerlijke pasta salade met cola kleedde ik me om zodat ik met een lange fietsbroek de nacht in zou gaan. Mijn schoonvader fietste een klein stukje met me mee om me door de stad te leiden, en zo fietste ik langs Breda Airport en Etten-Leur naar Breda. Het begon langzaam te schemeren, er waren steeds minder mensen op straat en het was onbekend terrein waar ik fietste dus ik moest goed op de navigatie letten. Het zonnetje ging langzaam onder. De wind was gaan liggen. Het enige wat ik hoorde was het serene geluid van mijn dynamo. Met een geel fluoriserend hesje aan ging ik de nacht in.

In het donker fietsen is toch even anders dan overdag, zeker als je de route niet kent. Het licht op mijn fiets was goed, dit had ik al eens ervaren tijdens een tocht waarbij ik in het donker thuis kwam. Maar omdat de meeste fietspaden en bospaden niet verlicht zijn heb je eigenlijk geen idee waar je fietst. Daarnaast geeft de navigatie best een beetje licht dus moeten je ogen steeds weer schakelen naar het donker om je heen. Gelukkig waren de fietspaden behoorlijk goed en ging het fietsen in het donker steeds beter. Rond 11:15 zag ik een garagedeur open staan en bij een vriendelijke meneer mocht ik mijn bidons nog eens bijvullen voordat ik een hele nacht niet meer bij zou kunnen vullen (er zat nog 1,5L water en 1,5L cola in de fietstas wat ik wel genoeg vond)

Een half uur later had ik een dipje. Ik was in de buurt van Gilze maar had geen idee waar dat op de kaart was. Ik stopte even en bij het opstaan van de stoep werd het zwart voor mijn ogen. Een teken van suikertekort, iets waar ik wel bekend mee ben. Snel een cola en een snickers naar binnen en weer door. De mueslirepen en andere superfoodbars begonnen me redelijk te vervelen, maar de snickers smaakte me best!
Ik fietste een heel deel langs het Wilhelmina-kanaal. Het was zeker 50 kilometer aan glad asfalt langs een vaart waar ik lekker door kon trappen. Omdat het wel erg stil was op straat zette ik een lekker muziekje op (dance) waar ik weer energie van kreeg. Lekker meezingen op donkere verlaten fietspaden met af en toe nog een berichtje van een wakkere online volger van de tocht, ik had het naar mijn zin en was nog lang niet moe!

Rond 02:30 had ik een korte plaspauze en belde met mijn zusje en zwager dat alles goed ging. Ik was voorbij Eindhoven en begon gestaag naar de grens met Limburg te geraken. Het stuk naar Venray ging goed, met aan de horizon al een heel klein beetje licht. Het soort licht dat je ziet als je in het vliegtuig een nachtvlucht hebt en het raampje open doet of je in het donker iets kunt zien daar beneden. Een heel klein stukje flauw blauw aan de horizon terwijl het om je heen nog aarde donker is.

Om 04:30 begon het toch al een stuk sneller licht te worden, en hier kwam dip nummer twee. Deze dip was een stukje groter dan de eerste, maar dat was geen probleem. Ik wist namelijk dat dit me gebeuren zou op deze fietstocht, ik wist alleen niet wanneer.

De timing was niet zo lekker. De zon was nog niet op, het was koud en ik moest echt even gaan zitten. Bij een kapelletje stond een bankje waar ik een banaan, een koude cola en een reep naar binnen werkte. De krachten kwamen terug, maar wel heel langzaam. Het duurde een half uur en toen stapte ik weer op de fiets, om mezelf weer warm te fietsen. Al klappertandend gingen de benen weer wat sneller rond met hier en daar een heuveltje waar ik tegenop moest. Voor het eerst in mijn leven zag ik een das de weg over steken, heel gaaf om te zien en zeker op dit moment. De kou was uit mijn lijf en ik had er weer een beetje zin in, de Duitse grens kon niet ver meer zijn!
Bij Arcen zou ik de Maas oversteken. Dit bleek wat lastiger dan gedacht want ik fietste tegen een pondje aan wat pas rond 08:00 zou gaan varen. Een flinke tegenvaller, nu moest ik via een brug de Maas over en dat was nog wel 15 kilometer fietsen. Aangezien alle fietspaden langs de Maas waren opgebroken moest ik over gravel en stenen de 15 kilometer afleggen. Een rot eind om te fietsen en ik verwachtte dat ik lek zou rijden wat gelukkig niet gebeurde. Na een uur kwam ik aan bij de brug, maar deze was verboden voor fietsers. Het was al licht, en er reden al een paar auto’s op de weg. Even twijfelde ik, maar ik vond het verstandiger om de route te wijzigen en door naar Nijmegen te fietsen. Duitsland bleek een brug te ver, zoals René later in de PZC zou schrijven.

Omdat ik na 225 kilometer met tegenwind eindelijk van richting veranderde kreeg ik de wind schuin mee. Hier was ik ook wel even aan toe na al die tegenslag. Ik had er zin in om eindelijk weer kilometers te gaan maken. Na een uur fietsen stapte ik een bos in om mijn lange fietsbroek te verwisselen voor een korte. Mijn jasje hield ik nog even aan want het was nog niet extreem warm. Bij het terug aanzetten van de navigatie bleek de Sigma mijn rit tot dan toe opgeslagen te hebben. Vreselijk voor iemand die van cijfertjes houdt, maar hij stond gelukkig opgeslagen dus de rit was niet voor niks geweest.

Na een ontbijt van pasta salade met kip en weer wat suikers uit de cola had ik er om 10:00 uur al 18 uur op zitten. Het laatste kwart had ik de wind vol in de rug. Het was niet zo druk op het fietspad, mijn jasje ging uit, ik voelde me fit en fris. Er kon niets meer mis gaan! Met 24-25 km/u vloog ik over het fietspad. De wind waaide behoorlijk en inmiddels was de fietstas ook een heel eind leeg dus ik fietste de kilometers lekker weg. Eindelijk kon ik de Maas oversteken bij Nijmegen. Daarna kwam de Waal, wat een pittige brug zeg! En hij lag zo dat ik weer even wind tegen had, pal in het gezicht. Na de brug linksaf en daar ging ik weer. Ik voelde wel wat aan mijn linker knie, maar na 19 uur fietsen mag dat ook wel. Onderweg had ik al verschillende pijntjes gehad en dit kon er ook best bij. Gewoon even door trappen en dan gaat het wel weer.

Na een half uur begon het toch wel een beetje vervelend te worden. Een zeurende pijn aan de buitenkant van de knie. Ik stopte af en toe even en dan ging het wel weer over. Maar na een paar minuten begon ik het weer te voelen. Af en toe ging ik even verzitten (van zadelpijn geen enkele sprake!) en dan ging het wel weer. Gelukkig was het nog maar 4 uur fietsen.

Rond 12:30 stapte ik serieus van mijn fiets af. Met rekken en strekken kwam ik niet door de pijn heen. Bij iedere omwenteling bij het trappen kreeg ik steeds een pijnscheut van mijn kuit langs mijn knie tot in mijn bovenbeen. Het werd steeds erger en ik had er redelijk de pest over in. Nog even uitrusten en dan het laatste stuk richting Dordrecht. Die 350 kilometer wilde ik toch wel graag halen, en ik wist dat ik het kon! Ik had zelfs nog wel 360 of 370 kilometer kunnen fietsen met die harde wind in de rug, maar mijn knie wilde niet meer. De rest van mijn lichaam stond te springen, maar een toch wel cruciaal onderdeel zag het niet meer zitten. Fietsen met één voet en de andere op de bidon houder werkte niet goed. En ook bij het fietsen op mijn sok ging het niet goed. De pijn bleef er zitten en werd steeds erger.

Onder een viaduct bij de A15 was het klaar. Ik kon niet meer. Met moeite stapte ik van mijn fiets af. Dit was het dan. Dan iets meer dan 21 uur fietsen was dit de eindstreep. Ik vond het verschrikkelijk maar ik had mezelf en een paar andere mensen beloofd te stoppen als het niet meer ging. Ik keek op mijn navigatie en zag dat ik 299,4 kilometer had gefietst. Met de laatste krachten strompelde ik met de fiets aan de hand nog 800 meter door. Die 300 kilometer moest en zou ik halen!
Ik belde mijn zwager op die nog in het park wat zat te eten. Het was een half uurtje rijden zodat ik de tijd had om berichtjes te lezen, en een filmpje op te nemen dat ik het niet had gered. Hier kreeg ik meteen heel veel reacties op en ik begreep dat er zoveel mensen trots op me waren, maar ik kon er nog even niet van genieten. Er waren zoveel mensen die met me hadden meegeleefd, die me hadden aangemoedigd, donaties hadden gegeven en de media was ook op de hoogte. En al die mensen moest ik nu gaan vertellen dat het niet was gelukt. Geen 24 uur maar 21 uur. En nog een blessure ook. Terwijl ik me nog enorm fit voelde, geen slaap had en vol energie zat.

Gelukkig kwam de trots snel, en mijn zwager ook. Hij gooide de fiets achterin de auto en ik belde René van de krant voor een update. De warme soep en lekkere dingen in de auto kon ik nog niet opeten vanwege de vele berichtjes en verhalen. De soep smaakte bij aankomst fantastisch. Ook de douche waar ik met moeite in kwam was geweldig, en dan die hangmat waar ik lekker in kon gaan liggen. Het duurde natuurlijk niet lang voordat ik sliep, en na 3 uur werd ik gewekt om weer te gaan eten. Indiase kip met rijst, perfect om deze prachtige dag mee af te sluiten. Bij het naar bed gaan kwamen er nog steeds donaties binnen. Ik begon te begrijpen dat de actie veel groter geworden was dan ik van te voren had verwacht en had gehoopt.

Maandag 1 juni. Na een heerlijke nacht werd ik uit bed gebeld. Eerst maar eens ontbijten, dacht ik. Het bleek de Bode te zijn, om te vragen hoe het was geweest en na een interview van 20 minuten gingen we lekker naar het park. De zon scheen, mijn knie was lang niet meer zo pijnlijk en ik voelde me eigenlijk best heel goed!
Nadat we de familie gedag hadden gezegd en hadden bedankt voor de hele goede zorgen reden we naar huis. De anderhalf uur naar Veere ging prima. Bij thuiskomst lag er een lief kaartje in de bus, en hing er een zakje met verse eieren en een mooie donatie aan de deur. Moe maar voldaan plofte ik op de bank, nog nagenietend van de hele rit en het avontuur wat ik had beleefd.

Het was geweldig om te doen. De hele aandacht erom heen maakte het gevoel nog groter dat ik met iets moois bezig was. Al die leuke berichten en aanmoedigingen (wel 400 stuks!) en alle reacties nadien van mensen die de stukjes in de krant en de Bode hadden gelezen. Het leek er op alsof ik bekend geworden was, en dat terwijl ik dat helemaal niet hoef te zijn. Maar als het geld oplevert voor onderzoek naar MS dan vind ik het prima. En geld heeft het opgeleverd, heel veel geld! Uiteindelijk heeft deze actie maar liefst €2571,50 opgeleverd!

Echt fantastisch mensen, voor al jullie donaties en voor de vele berichtjes. Het heeft mij enorm gesteund en geholpen om deze tocht te fietsen. En ook al was het niet wat ik van te voren gedacht had (namelijk de 24 uur lang fietsen) het is toch een veel groter succes geworden dan ik had gehoopt. Dankzij jullie! Nu is het herstellen, en gaan trainen voor de echte tocht op 5 september. Ik kan niet wachten om weer te gaan fietsen, en ik hoop dat deze fietstocht net zo mooi zal worden als de tocht van 21 uur. Volgen jullie me dan weer?

https://www.inactievoorms.nl/actie/martijn-de-ridder

 De route die ik van te voren had bedacht.

 

De bananen, repen en mueslibars voor onderweg

In Goes, op weg naar Kapelle

 Langs de fruitgaarden bij Kruiningen.

 Welkom in Brabant! De provincie waar ik het meeste heb gefietst.

 Het was rustig op Breda Airport.

 De ondergaande zon. Een mooi moment, al wist ik niet hoe het zou zijn in de nacht.

 Op een brug bij Tilburg.

 Ik wist hier nog niet dat ik net over de helft was.

 Het kapelletje met bankje waar ik kon uitrusten in Limburg.

 Het pontje bij Arcen, die pas veel later zou gaan varen.

 Een impressie van het fietspad langs de Maas, waar ik wonderlijk genoeg niet lek reed.

 Op dit punt besloot mijn navigatie dat het genoeg was, ik besloot dat ik nog 75,8km door ging!

 Met Keulen op de borden weet je dat je al een flink stuk onderweg bent.

 Een prachtig stuk langs de Maas.

 Na Zeeland, Brabant, en Limburg was dit provincie nummer vier. Met Utrecht erbij kwam ik op vijf.

Op dit moment had ik de 300 kilometer voltooid, en kon ik geen stap meer verzetten. Gelukkig gaat het op dit moment weer helemaal goed!