It giet oan!

10 mei 2025 is het dan zover. Die dag vertrek ik op de fiets naar Tarifa in zuid Spanje om geld op te halen voor onderzoek naar MS! Ik ga er voor het gemak vanuit dat je het verhaal kent waarom ik die kant op fiets. Zo niet, lees dan vooral de andere blogs over de voorbereidingen in 2020. Vandaag vertel ik wat er de afgelopen vier jaar is gebeurd en waarom ik zo blij ben dat ik straks die kant op ga.

Ruim vier jaar geleden moest ik mijn fietstocht noodgedwongen afzeggen in verband met het coronavirus. De voorbereiding van een jaar leek op dat moment voor niets geweest. Natuurlijk, er was meer dan €11.000,- opgehaald voor Stichting MS Research wat echt geweldig was, maar het avontuur, de ontberingen en het verhaal waarom al die mensen alvast geld hadden gedoneerd kon niet doorgaan. En daar baalde ik stevig van! Ik had het gevoel dat ik mensen iets had beloofd wat ik niet waar kon maken. En zonder dat dat de bedoeling was werd ik er wekelijks mee geconfronteerd: “Ga je die fietstocht nog een keertje doen?“  ‘’Ben je van plan om nog eens te gaan?’’ ‘’Wat als corona straks voorbij is, ga je dan wel?’’

De vele mensen begrepen mijn antwoorden, maar ik kon die tocht gewoon niet afsluiten in mijn hoofd. Ik had hem al duizend keer gefietst, behalve in het echt. De reden was duidelijk en achteraf ben ik blij dat ik niet ben gaan fietsen. We spreken hier over het begin van de tweede golf, er was nog niet eens sprake van vaccinaties. De kappers moesten sluiten voor kerst, er kwam een avondklok en toen de vaccinaties er eenmaal waren moest ik nog best een aantal maanden wachten ook.

Als ik het er nu met mensen over heb lijkt het wel of het al decennia achter ons ligt en uit het collectieve geheugen is gewist, maar het is echt nog maar vier jaar geleden!

 

Dat er in vier jaar veel kan gebeuren is wel gebleken. De pandemie is er niet meer, ik ben vader geworden van twee prachtige kinderen en ik heb een nieuwe baan als tuinontwerper bij De Tuin-studio. Maar die tocht bleef iedere keer terug komen en ik heb er nog vaak over gedacht of ik hem nog eens kon fietsen, en zo ja wanneer dan. Want ik heb nu wel een gezin om voor te zorgen en die laat ik dan ook drie weken thuis achter.

Na uitvoerig overleg met mijn vrouw, en ook mijn werkgever, is de kogel door de kerk en ga ik de tocht fietsen die nu al vijf jaar in mijn hoofd zit! Natuurlijk fiets ik weer voor onderzoek naar multiple sclerosis en natuurlijk fiets ik naar dezelfde eindbestemming (Tarifa, 2400km) in hetzelfde aantal dagen (20) Op een andere manier zou ik het niet willen.

 

Het trainen is al een tijdje aan de gang want over een half jaar is het al zover. Ik fiets op dit moment ongeveer 100 kilometer per week, waar ik er straks 120 per dag fiets. Maar je moet ergens beginnen en met twee kleine kinderen is de tijd schaars.

Het aanschrijven van de hotels is ook weer in volle gang. In 2020 kreeg ik bij alle hotels een gratis overnachting zodat ik geen tent en slaapzak mee hoef te nemen onderweg. Tot nu toe zijn er vier hotels waar ik gratis mag overnachten, dus er is nog werk aan de winkel.

De hoeveelheid acties om geld op te halen zal een stukje minder zijn dan vier jaar terug. Het ontbreekt me aan tijd om bijvoorbeeld weer een oliebollenactie op te zetten. Gelukkig mag ik wel weer gebruik maken van de emballage automaten in verschillende supermarkten waar mensen hun statiegeld kunnen doneren. Dat heeft de vorige keer ook flink wat geld opgebracht!

 

Door de tocht in mei te gaan fietsen hoop ik een aantal dingen: 1) dat ik zoveel mogelijk geld ophaal voor onderzoek naar MS. 2) dat ik de mensen die al gedoneerd hebben een mooie fietstocht kan laten zien. 3) en dat ik deze sponsortocht daarna met een goed gevoel kan afsluiten.

Ik wens jullie veel leesplezier over alle acties, tegenslag en leuke trainingsritten tijdens de voorbereidingen. En vanaf 10 mei komt er dagelijks een verslag inclusief foto’s van de etappe online.

Als laatste wil ik afsluiten met een quote die al een paar jaar in mijn hoofd zit. “Als je nu iets heel graag wilt, en de eerste keer lukt het niet, dan mag je het best nog een tweede keer proberen.’’ -- Maarten van der Weijden, nadat hij voor de tweede keer de Elfstedentocht zwemmend aflegde terwijl hij de eerste keer na 163 zwemmen moest opgeven.--