Verhaal over een tocht van een jaar.

 Zo, de beslissing is gemaakt. De fietstocht gaat niet door!

Ik pak er even een glaasje wijn bij om dit allemaal op te schrijven. Een glas wijn waar ik al een aantal maanden zin in heb, want ik drink vanaf mei eigenlijk zo goed als geen alcohol meer. Maar nu kan ik er wel eentje gebruiken, het zijn een aantal turbulente weken geweest. Laat ik bij het begin beginnen.

In september had ik ineens in een paar dagen bedacht om naar Spanje te gaan fietsen voor het goede doel. Onderzoek naar MS. In de weken die volgden bedacht ik verschillende acties om zo veel mogelijk geld op te halen. We hebben een behoorlijk aantal acties bedacht, want als ik iets doe dan doe ik het goed, of anders liever helemaal niet. Het ging allemaal fantastisch vanaf dag één. Er werd in de eerste week via social media al €1.000,- ingezameld, de supermarkt bonnetjes liepen lekker, en met meer dan 1.500 verkochte oliebollen met Oud en Nieuw stond de teller op 1 januari al op bijna €6.000,-

 

De tijd ging snel, en het nieuws van een nieuw en potentieel dodelijk virus ging ook snel. Landen sloten de grenzen, mensen moesten binnen blijven. Het leger patrouilleerde door de straten en er vielen plotseling duizenden doden per dag. Waar onze zorghelden zich de benen vanonder het lijf renden stond de rest van de wereld stil. Het was doodstil. Op straat, in de verzorgingstehuizen, in de kroeg en ook ik was even stil (en dat gebeurd niet zo vaak!) want betekende dit dat mijn fietstocht dan ook niet door zou gaan?

 

Italië werd enorm getroffen, Spanje en Frankrijk trouwens ook. Eigenlijk werd ieder land getroffen door het Corona-virus. De Europese leiders waren het niet altijd met elkaar eens, maar uiteindelijk kwam er licht aan het einde van de tunnel. De zo belangrijke besmettingsgraad bleek langzaam onder de 1 te zakken en heel voorzichtig werden noodmaatregelen opgeheven. Mensen mochten weer naar buiten, de ouderen mochten weer eens iemand anders ontvangen dan het zorgpersoneel en langzaam maar zeker werd het oude leven weer opgepakt.

 

In de weken dat iedereen binnen zat mochten wij Nederlanders dankzij onze regering buiten blijven. Het gigantische nadeel van het virus had wel een voordeel: lege fietspaden in Zeeland! Het trainen in een groepje mocht niet meer, maar met z’n tweeën was het nog toegestaan. Er waren dagen bij dat ik in 60 kilometer maar een enkeling tegen kwam. Het trainen ging prima, en ik voelde me steeds meer in vorm raken. De kou begon te verdwijnen, en de regen ook. Het zonnetje scheen als nooit te voren. De natuur liet zich zien in al haar schoonheid, alsof ze zeggen wilde: kijk eens wat jullie al die jaren al aan het verpesten zijn! En tijd om die schoonheid te bewonderen hadden we ineens weer met z’n allen. Sportkleding was niet aan te slepen, de fietsenwinkels zaten tot over hun oren in het werk en ook ik ging er steeds vaker op uit. Er waren nogal wat acties die we niet uit konden voeren, maar er was er één die ik wel kon doen; de 24 uurs challenge.

 

Het was 31 mei, ik was in vorm en wilde dat laten zien ook. De wind zat me 230 kilometer lang tegen maar ik liet me niet uit het veld slaan. Een veel te hoog zadel (mijn eigen schuld) betekende na 21 uur en 300 kilometer fietsen het einde van mijn soepele knieën en dus moest ik opgeven. Maar de sponsoractie stond weer op de kaart, en er stond inmiddels €9.000,- op de actiepagina van Stichting MS Research!

Op de dag dat ik deze actie deed opende België ineens de grenzen. Frankrijk volgde even later, en als laatste opende Spanje begin juli haar grenzen. De tocht kon dan toch doorgaan! Nu mijn knie nog even oplappen, maar dat kon nooit lang duren, dacht ik. Het duurde langer dan gedacht, en begin juli dacht ik dat de fietstocht helemaal niet door kon gaan. Ik kon nog geen uur fietsen op halve kracht!

 

Een bikefit leek de oplossing te zijn, waar dus bleek dat mijn zadel veel te hoog had gestaan. Er werd ook een fysio ingeschakeld, welke mij op goede wijze hielp om van mijn klacht af te komen en tevens weer te trainen. Ik werd sterker en sterker. De klacht nam af en zo kon ik na veel trainen ‘ineens’ weer 60 kilometer fietsen. Wat heerlijk!

 

Mijn klachten namen af, maar het aantal besmettingen in Europa nam weer toe. In Nederland, maar ook in België en Frankrijk, en in Spanje helemaal. Barcelona ging in lock-down, maar daar hoefde ik gelukkig niet doorheen te fietsen.

Na een hitte-stage in Zeeland wat ik heerlijk vond (700km in 3 weken) fietste ik nog even naar Brugge op en neer. Dit weekend was de hoogte-stage in Valkenburg, waar ik in 70 kilometer 842 hoogtemeters maakte (inclusief de Cauberg, Keutenberg, Goudsberg, Bemelerberg en nog een aantal prachtige klimmetjes) Het was druk in Valkenburg, heel druk. Mensen konden niet goed afstand houden en ik begreep wel waarom die besmettingen steeds verder toenemen. Het noorden van Spanje was bijna helemaal code oranje en dus had ik een plan B bedacht om via Santander en Valladolid te fietsen. Wel 150 kilometer extra, en geen geboekte hotels, maar ik wilde toch echt naar Tarifa toe.

 

Afgelopen weekend in Valkenburg kreeg ik diverse emails van hotels die mij een nacht wilden sponsoren. Dat ze gesloten bleven vanwege de pandemie, en een enkele moest zelfs sluiten vanwege corona-besmettingen in het hotel zelf. Ik begon enorm te twijfelen of ik dit toch wel moest gaan doen. De hele actie opzetten heeft me een paar dagen gekost, maar het beslissen om de tocht niet door te laten gaan heeft bijna een half jaar geduurd. Mijn gedachten gingen steeds heen en weer, en de laatste paar weken werd ik bijna gek van mezelf, wat moest ik nu?

Vanochtend heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt. Ik zou de tocht niet gaan fietsen, ook al had ik er zoveel zin in. Ik kon voor mezelf, en voor mijn vrouw het risico niet lopen om het virus op te lopen, of ergens te stranden waardoor ik niet naar huis terug zou kunnen gaan. Ook de 10 dagen quarantaine is geen optie, dus het was beklonken. De tocht ging niet door.

Het bericht van de Nederlandse overheid van vanmiddag bevestigde mijn keuze. Heel Spanje staat nu op code oranje en in Frankrijk gaat het ook niet best. In totaal zou ik 19 overnachtingen krijgen, waarvan er nu nog 6 in ‘veilig’ gebied zouden zijn.

 Ik voel me behoorlijk verantwoordelijk voor deze tocht, en ik wilde hem koste wat kost gaan fietsen. Als ik denk aan al die mensen die geld hebben gedoneerd, aan alle spullen die ik van iedereen gesponsord heb gekregen. Alle tijd en energie die andere mensen in deze actie hebben gestoken. Ik vind het vreselijk om jullie te moeten teleurstellen, maar ik heb het gevoel dat ik geen andere keus heb dan voor mijn eigen gezondheid te kiezen.

15 jaar geleden werkte ik in de tuin voor een oudere vrouw die de ziekte van Parkinson had. Ze vertelde me eens:” Een gezond mens heeft wel duizend wensen Martijn, een ziek mens maar één.” Dit heb ik altijd onthouden, en het was een van de redenen om deze sponsortocht te gaan fietsen. Ironisch genoeg is het nu ook een van de redenen waarom ik hem nu niet ga fietsen.

Bedankt iedereen voor alle steun die jullie me hebben gegeven tijdens de voorbereidingen. Het was echt fantastisch om dit te doen! Zoals ik al tegen verschillend mensen heb gezegd:” Als je vertrouwen in de mensheid terug wilt krijgen, begin dan een sponsortocht!” Er zijn zoveel goede mensen op deze wereld. Je moet er soms een stukje voor fietsen, maar dan kom je er heel wat tegen!

Ook alle sponsoren enorm bedankt! Van den Driest voor de fiets die ik een half jaar mocht gebruiken. Jansen Wielersport voor de fietskleding, Piet Voskamp voor het regenpak en Minnaar Wielersport voor de helm en bril. Daarnaast zijn er nog heel veel meer sponsors die ik nu zo even niet in mijn hoofd heb zitten, maar toch ontzettend bedankt voor alles.

Als laatste wil ik mijn vrouw bedanken, ze heeft heel wat moeten doorstaan met die hele fietstocht. Gelukkig hebben we het samen besproken voordat ik er aan begon, maar dat ik alleen al bijna 200 uur zou trainen, honderden emails zou versturen en er een heel jaar alleen maar over een fietstocht gepraat zou worden konden we ons toen nog niet zo goed bedenken. Het is één van de redenen waarom ik denk dat ik de fietstocht niet snel op een later moment zal gaan fietsen, wat deze beslissing extra moeilijk heeft gemaakt. Ik ben nu op de top van mijn kunnen, en om dit niveau vast te houden lijkt me behoorlijk lastig, zonder dat ik weer zoveel van huis ben. Maar ik wil dit haar niet nog eens aandoen, ondanks dat ze me al die tijd voor de volle 100% heeft gesteund!

Na bijna een half jaar kiezen tussen half vol en half leeg, is mijn glaasje nu echt leeg. Over twee weken zou ik vertrekken en na een jaar voorbereidingstijd gaat de tocht niet door. Het is een mentale tik waar ik wel weer overheen kom, maar dat zal vast wel even een paar weken duren. Gelukkig heb ik straks ineens drie weken vakantie waarin ik bij kan komen van het afgelopen jaar. Ik zal ongetwijfeld nog van me laten horen, en als je een vraag hebt kun je die natuurlijk altijd stellen. Het kan zijn dat ik niet meteen binnen een dag reageer, aangezien ik de afgelopen paar uur al enorm veel berichtjes heb gekregen.

Ter afsluiting: let goed op jezelf, en hou een beetje rekening met elkaar. Ga lekker de natuur in en geniet van het mooie leven. Laat duizend wensen uitkomen en help degene die maar één wens heeft. Dan wordt de wereld ook in deze tijd steeds een stukje mooier!