Cycling for MS: Een bikefit, grote donaties en geschoren benen.

Tijd voor een nieuwe blog! Er is de afgelopen 7 weken veel en tegelijkertijd ook heel weinig gebeurd. Dat komt namelijk zo: de blessure die ik heb opgelopen tijdens mijn poging om 24 uur te fietsen blijkt toch net even iets hardnekkiger dan ik had gedacht en gehoopt. De eerste twee weken na de monsterrit van 300 kilometer heb ik mijn fiets niet aangeraakt om mijn knie te laten herstellen. Vervolgens wilde ik een rondje van 30 kilometer fietsen en toen voelde ik het al weer een beetje terug komen. Foute boel! Na nog een tijdje rust en nog een klein ritje gingen we voor even naar Denemarken toe. Daar dacht ik een mooie rit van zo’n 45 kilometer te gaan maken. Dat was fantastisch (zo mooi!) tot ik halverwege was. De pijn schoot weer in mijn linker knie waardoor ik half lopend en steppend ben omgekeerd om maar liefst 3 uur en 45 minuten te doen over 20 kilometer. Geen succes dus.

Eenmaal thuis besloot ik het rusten voor wat het was, en professionele hulp in te schakelen. De bikefit stond al gepland, en de fysiotherapeut werd opgebeld zodat ik de volgende dag al langs kon komen. Er werd een plan opgesteld om de resterende 8 weken die er nog waren topfit te worden. Niet echt een hele lange tijd, maar het behandelplan zag er goed uit en we gingen het beide proberen. Ik moest er wel iets voor over hebben, werd er gezegd. Nou, dat heb ik wel! Inmiddels heb ik door weer en wind zo’n 3.500km gefietst, heb ik 3 uur in een camper gezeten om oliebollen uit te delen. Ben ik 21 uur achter elkaar onderweg geweest terwijl ik op een zadel zat en heb ik enorm veel tijd gestoken in emails voor gratis overnachtingen. Zo erg kon dat allemaal toch niet zijn?

Als eerste wordt mijn been minimaal eenmaal per week gemasseerd om de spanning van de peesplaat af te krijgen. Ten tweede moet ik ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds een ijsblok over de knie wrijven zodat de pees die op spanning staat goed doorbloed raakt. So far so good, maar toen kwam nummer drie: omdat mijn knie wordt ingetapet moet ik de linkerkant van mijn linker been scheren (anders kan dat behoorlijk pijnlijk zijn) maar omdat ik dat er niet uit vind zien zou ik mijn hele been scheren. Aangezien het zomer is en ik graag in een korte broek loop moet mijn rechter been ook helemaal geschoren worden.

Zo kon het dat ik voor het eerst in mijn leven onder de douche mijn benen stond te scheren. Een compleet nieuwe ervaring! Heel vreemd om te voelen, maar wat me vooral enorm tegenviel: de jeuk die je na een dag of wat krijgt! Wat een respect heb ik ineens voor al die vrouwen die hun benen scheren omdat het toevallig modebeeld is tegenwoordig.

De tape gaat er wel pijnloos af, en dat is uiteindelijk de bedoeling natuurlijk. Of ik dit ook vol hou na de behandeling bij de fysio is voor mij al wel besloten, maar het is voor het goede doel en daar heb ik behoorlijk veel voor over! ;)

Zo ben ik vorige week naar Velofysics geweest in Kapelle, voor de bikefit. Hier had ik een leuk gesprek met Jacob over allerhande dingen die te maken hebben met fietsen. En dan met name heel snel fietsen. Dit geld niet voor mij, en dus klom ik op mijn trekkingsfiets met een hele rits sensoren over mijn lichaam. Tijdens het fietsen werd ik doorgemeten met behulp van een 3D scan. Af en toe moest ik stoppen, werd mijn zadel weer wat verzet, of mijn stuur. En zo stond ik na 2,5 uur weer buiten met een fiets die tot op de millimeter (letterlijk!) op mijn lichaam is afgesteld. Het zadel stond veel te hoog, wat de blessure tijdens de 300km rit kan verklaren. De pees moest steeds overstrekken waardoor hij het na 21 uur fietsen wel genoeg vond. Zelf vond ik dat nog een hele prestatie met een zadel dat zoveel te hoog stond, maar ik had natuurlijk beter die bikefit vóór mijn 24 uurs actie kunnen doen. Het was een superleuke ervaring om zo professioneel geholpen te worden, en op het eind kreeg ik zelfs nog een mooie donatie voor MS Research!

Over mooie donaties gesproken; begin juli kreeg ik de opbrengst van de bonnetjes bij de Albert Heijn, Veersche Poort. Dit bleek het enorme bedrag van €479,85 te zijn. Echt geweldig! Ook kreeg ik gisteren nog een prachtige donatie die ik nog tegoed had van de 24 uurs actie. Dit was ook een fantastisch bedrag, €419,- maar liefst! Zo staat de teller inmiddels op €10.480,- Ik kan me eigenlijk nog niet zo goed voorstellen dat we met z’n allen dit grote bedrag al hebben opgehaald.

Wordt er naast het masseren en geld ophalen dan ook nog getraind? Jazeker! Bij het behandelschema van de fysiotherapeut in Veere (Ed van der Kuijl) zit ook een trainingsschema wat wordt aangepast naar gelang de vorderingen. Zo mocht ik 10 dagen geleden nog maar 15-20 kilometer fietsen per rit, een paar keer per week. Dat ging naar 30km per rit, en inmiddels zit ik op zo’n 40 kilometer per rit, en dat 3 á 4 keer per week.

Waar de meeste mensen hun gaspedaal zoeken, moet ik mijn rem zien te vinden. Het gaat er immers niet om hoe snel ik iedere dag weer in mijn hotel zit tijdens de rit, het gaat er om dat ik iedere dag weer in mijn hotel aan kom! Daarom mag ik zeker niet sneller dan 20km/u gemiddeld fietsen. Dit om de knieën te sparen. Ook moet ik veel rusten onder het fietsen. Het is heel anders fietsen dan ik gewend was. Soms fietste ik 4 uur aan een stuk met een gemiddelde van 24km/u. Die tijd is voorbij. Het is gewoon maar rustig peddelen op de fiets en inmiddels ben ik er wel aan gewend. Het leuke is dat je onderweg veel meer ziet, maar het duurt wel langer voordat je een aantal kilometers hebt gefietst. Gelukkig is het ’s avonds nog lang licht.

Een paar weken geleden vroegen mijn collega’s hoe groot de kans zou zijn dat ik het zou halen, helemaal naar Tarifa. Mijn antwoord was 20%. Niet het halen van Tarifa, maar het starten vanuit Veere! Met zo veel pijn in mijn knie zou ik de tocht liever een half jaar verzetten dan starten en de eerste dag uitvallen. Inmiddels kan ik de percentages fors veranderen naar 90% vertrekken uit Veere en 65% dat ik Tarifa haal. Natuurlijk kan er van alles tegen zitten (kapotte onderdelen, ziek worden onderweg, Corona) maar ik heb er weer het volste vertrouwen in dat mijn knie het gaat redden als ik op deze manier verder ga!

De trainings kilometers worden dus opgeschroefd, het donatiebedrag loopt nog steeds op en ik mag onderweg overal gratis overnachten in ruil voor reclame op mijn socials. De fiets is perfect afgesteld, de pers is op de hoogte van mijn tocht en iedere dag krijg ik er meer zin in om de tocht te gaan maken. Nog 44 nachtjes slapen, dan is het zo ver! :D